Antrix Devas – Animal Spirit of Indian Capitalism

THE committee headed by B K Chaturvedi, Planning Commission member to review the controversial deal on S Band spectrum between Antrix Corporation and the Bangalore-based Devas Multimedia Private Ltd, has submitted its report, though its conclusions are yet not public. Nor are we aware what further steps the government intends to take, apart from the cancellation of the deal. Going by the response of  ISRO to an RTI application, the report will blame Antrix for the deal while claiming no one in IRSO or Space Commission was aware of the nature of the deal. This, despite key people from ISRO and the Space Commission being on the board of Antrix!

While the scam nature of the Antrix Devas Multimedia deal for S Band spectrum has drawn major attention, there are larger issues at stake here. How are commercial deals being undertaken by corporations such as Antrix, which are wholly owned companies of various departments of the government? How is spectrum allocation between various departments being managed? Can each department, which has been allocated spectrum for its specific needs, reach its own commercial deals treating this spectrum as its “private” property?

The Antrix Devas shows failure on all these counts. It was commercially a bad deal, even without taking into account the value of the spectrum. Antrix was making the up-front investment for the two satellites, while Devas was paying Antrix virtually from the revenue it would earn from leasing them. This is apart from the value of the spectrum. The spectrum issue is even worse. The spectrum that ISRO was giving away through this deal is a valuable one which is increasingly being used for land-based wireless broadband services. DoT and TRAI had been asking the Department of Space (DoS) to release a part of this spectrum for this purpose. DoS was not only the most recalcitrant in releasing spectrum, but also claimed that this S Band spectrum was vital for security and strategic reasons. They never disclosed to DoT and TRAI that they were commercially selling this spectrum to private parties for the same services.

The PMO and the Congress party have gone in an overdrive that the deal was somehow only known to Antrix and ISRO and not disclosed to the “government”. This makes strange reading as ISRO is a government body and the distinction between ISRO and the government is difficult to understand. The members in the Space Commission, the policy-making body of space, were all a party to this Antrix Devas decision. Various officials in DoS and the PMO were fully aware of this deal and if they did not understand what this deal was about, they should certainly not be sitting in those positions. Looking at this deal, it has all the hallmark of a sweetheart deal, struck between ISRO and some of its past senior personnel.

MAKING A KILLING

Let us look at the Devas Antrix deal first. It was a deal for leasing 90  per cent of capacity of transponders on two satellites –  GSAT 6 and 6A –  for 12 years from Antrix, the corporate arm of ISRO, at a total cost of $ 300 million (or about Rs 1,200 crore). For all practical purposes, the two satellites were being launched almost exclusively for Devas use. Leasing these transponders would provide 70 MHz of spectrum for Devas. Devas was proposing to use these transponders and the 70 MHz spectrum for providing broadband services to consumers through the two satellites. Given the broadband spectrum cost as shown by the BWA license sale – which gave about 12,000 crore for 20 MHz – the Devas leasing of 70 MHz spectrum for a fraction of this cost has obviously caused a major stink. The 2G scam is an obvious reference point, and even if we do not take mobile services but only broadband services as the bench-mark for spectrum prices, Devas has paid only 1/40^th the current cost of the spectrum for similar services. Not surprisingly, Devas sold a part of their shares to Colombia Capital, Deutche Telecom and Telecom Ventures at a huge premium – Rs 10 share being sold first at Rs 21,445 in 2006 and later at Rs 1,26,821 on September 29, 2009, thus making a killing. As in the 2G case, the primary asset that Devas had was its agreement with Antrix and the 70 MHz of spectrum. Till 2006, they had made virtually no investments. Even by 2009, the only substantial investment that Devas made was paying Antrix Rs 58.37 crores as upfront capacity reservation fee for the two satellites.

Madhavan Nair, the then chairman of ISRO has claimed that spectrum in space should somehow not be seen in the same way as spectrum for mobile or other terrestrial services. Let us examine first the Devas deal without taking spectrum prices into account.

ISRO was sending up two satellites GSAT-6 and 6A satellite, at a cost of Rs 269 crores for GSAT 6 and GSAT-6A at a cost of Rs 147 crores. The launch cost of the satellites was Rs 350 crores. The total investment that ISRO and the government were making was Rs 766 crore. Against this, Devas was to make up-front reservation fees of $40 million, of which Rs 58.37 crore has been paid till date. The rest – an amount between $216 to $260 million – was to be paid over a period of 12 years. If we convert this to Rupees, Devas would pay anything between Rs 1000 crore to Rs 1,200 crore over the 12 year of the contract.

In any commercial deal, the money to be considered is the Net Present Value (NPV) of the sums to be paid in the future. This is simply because if I do not spend my money but put it in a bank, its value will appreciate over time due to interest that I will be paid. Therefore, when comparing money now to any future sums, we always have to take this into account. In all accounting practices, this is done by a discounting factor – we discount future money with a discounting factor to bring it to its current value or NPV. If we do this with the Antrix Devas deal, the money that Antrix would receive was less in NPV terms than the amount Antrix is spending on sending up the two satellites. In other words, this deal fails even the most elementary commercial test that can be applied – Antrix was spending more money than it was to receive in NPV terms from Devas. This deal makes no commercial sense whatever, even without taking the value of spectrum into account.

DEEPER MALAISE

The spectrum issue has been murky in the country right from the start. As per spectrum allocation, major departments of the government are sitting on commercially valuable spectrum. Defence, space, information and broadcasting all hold spectrum. For example, one of the charges against Lalli, the former AIR chief, was that he was vacating 106.4 MHz band –  the one that FM Gold uses in some of the metros –  to a private party and switch to an inferior band. This was again commercially a decision that made no sense for AIR and was obviously driven by extraneous considerations. In today's world, spectrum is extremely valuable and if each department and government entity is free to sell spectrum every which way, we are opening the country to innumerable scams.

The spectrum that was originally allocated to different departments was at a time when mobile and broadband services did not exist. So a number of ministries are sitting on spectrum that is required for such services. The problem with spectrum is that internationally, certain parts of the spectrum are used for certain purposes. If we do a different spectrum allocation than what is extant internationally, there will be no equipment manufacturer available for such services. This means those parts of the spectrum that are used internationally for mobile and broadband services have obviously more commercial value than other parts of the spectrum.

DoS holds 150 MHz of the S Band. When it became clear that the existing broadband services would run into insufficiency of spectrum at some point, DoT and TRAI started discussions with DoS and Defence for releasing some of their current allocation. According to TRAI, the most obdurate about releasing spectrum was DoS. In spite of repeated requests that a part of their current 150 MHz they are holding be released for other services, DoS refused, claiming strategic and other critical applications. All this is on record. It begs all imagination that DoS was completely unaware that 70 MHz of this spectrum had been reserved for Devas for commercial use.

Obviously, spectrum is emerging –  along with land and minerals – as a major part of the primitive accumulation of capital. The issue here is not just of corruption – whether laws have been obeyed or procedures followed. What is emerging is policy making to permit theft of nation’s scarce resources on a grand scale for the benefit of the corporate class. That is why while the government is willing to concede violations of procedure, it is not willing to take steps to cancel telecom licenses –in direct violation of the principle that those who made gains due to corruption cannot keep such ill gotten gains.

The problem for the government is once loot of public resources for private gain is accepted as the policy of the government, each department is turning entrepreneurial. Therefore Armed Services are looking at how to “sell” defence land (Adarsh), railways are talking about building malls and other commercial “use” of railway land and Space is “selling” spectrum.  All this is a part of the neo-liberal ethos of the current brand of capitalism. This is the “animal” spirit of Indian capitalism that Manmohan Singh extolled in his 1991 budget speech. What he forgot to tell the country is that this animal spirit of capitalism needs a State that allows for larceny on a grand scale. This is what we are seeing today. A huge transfer of nation's scarce resources to the capitalist class, in which politicians and bureaucratic class are becoming prominent.

This is the other part of this picture of animal spirit of India’s entrepreneurs. Today, ripping off State’s resources is the biggest part of capitalism. And in this, we have only to see the new capitalists to understand that under neo-liberalism, this has grown a hundred fold over the earlier license permit raj; with political families like DMK's "own” media, real estate and other companies, the mechanics of this brand of capitalism are not difficult to understand. This is the brand of capitalism that Manmohan Singh is promoting – behind his claim of personal integrity.

That BJP with its Yeddyurappas and Mahajans is not far behind is not surprising. They also subscribe fully to this brand of capitalism. They had also unleashed similar "animal spirits” during the Vajpayee regime and continue to do so in the states they rule.

The issue here is not the integrity of the prime minister, the issue here is the integrity of the system. That is what stands exposed today. Antrix Devas deal is a part of this deeper malaise. This is what we need to address.


Note :*
article from cpim.org written by prabir purkayastha

భక్తి ఉద్యమం

ప్రపంచీకరణ యుగంలో ప్రజలలో భక్తి మరీ పెరిగిపోవడం భౌతిక వాదులకు ఆందోళన కలిగించే విషయం. అయితే ఇలా ఎందుకు జరుగుతోందో తెలుసుకోవాలి. ప్రపంచీకరణ విధానాల వల్ల సంపద కేంద్రీకరణ జరుగుతోంది. ఇంకోవైపు పేదరికం పెరిగిపోతోంది. మధ్య తరగతిలో సైతం ఆదాయాలు పెరుగుతున్నట్టే కనపడినప్పటికీ, అభద్రతా భావం పెరుగుతోంది. కుటుంబ సంబంధాలపై దీని ప్రభావం తీవ్రంగా పడుతున్నది.ఇటువంటి దశలో ప్రజలను కదిలించే బలమైన ఉద్యమాలు నిర్మింపబడితే, ప్రజలలో విశ్వాసం పాదుకొల్పగలిగితే ఫలితాలు వేరుగా ఉంటాయి. కాని ప్రగతి శీల, కమ్యూనిస్టు ఉద్యమాలకు చారిత్రకంగా ఏర్పడిన బలహీనతలు, పరిమితులు కొనసాగుతున్నాయి. ఈ నేపథ్యంలో భక్తి భావాలు, మూఢ విశ్వాసాలు పెరుగుతున్నాయి.

కలవారినేగాని కరుణించలేడా

నిరుపేద మొరలేవి వినపించుకోడా

కన్నీటి బ్రతుకుల కనలేనినాడు

స్వామి కరుణామయుండన్న బిరుదేలనమ్మా
''నడిరేయి ఏజాములో'' అన్న పాట రంగుల రాట్నం సినిమాలోని తెలుగునాట అంద రికీ సుపరిచితమే. ఆ పాటలోని పై చరణంలో భావం చాలా లోతైనది. ప్రజలు ఎందువలన దేవుడివైపు చూస్తారు? ఎందుకు కొలుస్తారు? ఎందుకు నమ్ముతారు? అన్నది ముఖ్యమైన అంశం. ప్రజలకున్న విశ్వాసం సరైనదా, కాదా అన్న భాగాన్ని మాత్రమే మనం తర్కించుకుంటే సరిపోదు. అటువంటి తర్కం, చర్చ భావవా దానికి, భౌతిక వాదానికి మధ్యన దీర్ఘకాలంగా కొనసాగుతున్న తాత్విక యుద్ధంలోకి మనను లాగుతుంది. ఆటువంటి యుద్ధమూ అవసరమే. మార్క్సు, ఆ తర్వాత లెనిన్‌ ఆ యుద్ధాన్ని చాలా ఉన్నత స్థాయిలో నడిపారు. గతి తార్కిక భౌతికవాదం ఆధునిక సమాజపు శాస్త్రీయ పరిజ్ఞానాన్ని స్వీకరించి భావవాదంపై విజయం సాధించింది.

అయినప్పటికీ ప్రజలలో భక్తి విశ్వాసాలు తరగడం లేదు. భౌతికవాద ప్రచారంతో ప్రజల తాత్విక విశ్వాసాలను మార్చడానికి ప్రగతి వాదులు ప్రయత్నం చేస్తూనే ఉన్నారు. ఈ యుద్ధం కొనసాగవలసిందే. మరి మనం ఎప్పుడు భావవాదంపై స్పష్టంగా విజయం సాధించగలుగుతాం అన్నది ప్రశ్న. దీనికి మార్క్స్‌ స్పష్టంగా పరిష్కారం చూపాడు. ప్రజలు ఎందుకు దేవుడి వైపు చూస్తారు? అన్నది పరిశీలించాడు.

మనిషికి కష్టాలు ఎదురైనపుడు, అవస రాలు తీరనపుడు, కోరుకున్నది పొందలేనే మోనన్న బెంగ పెరిగినపుడు అతడిలోని నిస్సహా యత, బలహీనత, దౌర్బల్యం బైటపడతాయి. అటువంటి పరిస్థితుల్లో దేవుడి వైపు చూస్తాడు, ప్రార్థిస్తాడు, కొలుస్తాడు, మొక్కుతాడు. మనిషిని ఆ విధంగా దైవం వైపుకి నెట్టడంలో భౌతిక పరిస్థితిదే ప్రధానమైన పాత్ర. కాబట్టి ఆ పరిస్థితులను మార్చేందుకు మనం ప్రయత్నిం చాలి ఆన్నాడు మార్క్స్‌. అంటే ఏమిటి? ఆ మనిషి భౌతిక అవసరాలను తీర్చగలిగే ప్రయ త్నం చేయాలి. సమస్యల పరిష్కారానికి ప్రయ త్నించాలి. ఆ క్రమంలో అతడికి మన ఉద్యమంపైన విశ్వాసం కల్పించాలి. తన నిస్స హాయతా భావాన్ని క్రమంగా అతడు అధిగమిం చేలా చేయాలి.

ఇటువంటి కృషి లేకుండా కేవలం తాత్వి కంగా అతడి ఆలోచనను మార్చాలన్న దానికే పరిమితం అయితే మార్పురాదు.

ఇక్కడ మనం పరిశీలించాల్సిన అంశం మరొకటుంది. మనిషికి కష్టాలు, పేదరికం, దుర్భలత్వం, నిస్సహాయత -వీటన్నింటినీ కలిగిం చేది దోపిడీ వ్యవస్థే. అదే వ్యవస్థ అతడిని దైవం వైపు చూసి సాగిలపడి ప్రార్థించి వేడుకునేలా చేస్తుంది. అలా ప్రజలు సాగిలపడుతున్నంత కాలమూ ఈ దోపిడీ వ్యస్థకు మనుగడ ఉంటు ంది. అందుకే పాలకవర్గాలు తమకనుకూలమైన తాత్విక భావాల వ్యాప్తిని ఎప్పుడూ ప్రోత్స హిస్తాయి.

తన అద్వైత సిద్థాంతాన్ని పాలకవర్గ ప్రయోజనాలకు దన్నుగా నిలబెట్టాడు శంక రుడు.(ఈ విషయాన్ని గత రెండు వ్యాసాలలో వివరంగా ముచ్చటించుకున్నాం). ఐతే ఈ ప్రపంచం మిథ్య అన్న అతడి సిద్థాంతం కష్టాల్లో పీకలలోతు కూరుకు పోయిన సామాన్య ప్రజానీ కానికి ఏమాత్రమూ ఊరట కలిగించలేక పోయింది. ఆకలి, పేదరికం, ఆనారోగ్యం -వీటిలో బాధపడే వాడి దగ్గరకిపోయి ''ఒరే! ఆకలి, పేదరికం, అనారోగ్యం అంతా మిథ్య'' అంటే వాడికి ఊరట ఎలా కలుగుతుంది? దేశ మంతటా తిరిగి తన పాండిత్యంతో, వాదనాపటి మతో మేధావులనందరినీ శంకరుడు ఓడించగలి గాడు. కాని ''నాకు ఎవరు దిక్కు?'' అని ఎదురు చూసే పేదవాడికి అద్వైతం సరైన పరిష్కారం చూపలేకపోయింది.

''మనం వత్తిడిలో, బాధలలో ఉన్నపుడు మనకు ఊరట కలిగించలేని తత్వవేత్తల సిద్థాంతాలు కేవలం మేధోపరమైన పెడవాదనలే తప్ప పెద్దగా ప్రాధాన్యత నివ్వవలసిన ఆలో చనలు కావు'', ''కష్టాలలో మునిగి వుండే భక్తులు భగవంతుడి నిరంతర సాన్నిహిత్యాన్ని వాంఛి స్తారు. ఈ అంశానికి శంకరుని అద్వైతం ఏమాత్రమూ న్యాయం చేయలేకపోయింది.'' అన్నారు డా|| రాధాకృష్ణన్‌.

ఈ నేపథ్యంలో భక్తి ఉద్యమం బలంగా ముందుకు వచ్చింది. భక్తితో పూజిస్తే దేవుడు చేయూతనిచ్చి ఆదుకుంటాడని చెప్పింది. ఈ ప్రపంచమంతా మిథ్య అని చెప్పిన అద్వైతానికి భిన్నంగా ఈ ప్రపంచమంతా వాస్తవమేననీ, అది ఈశ్వరమయమనీ చెప్పింది. భూమిపై పాపం పెరిగిపోయినపుడు భగవంతుడే స్వయం గా ఏదోఒక అవతారంలో దిగి వచ్చి ప్రజలను ఆదుకుంటాడనీ, దుష్టుల్ని శిక్షిస్తాడనీ చెప్పింది. ప్రపంచాన్ని సృష్టించడమేగాక మనకి సన్నిహి తుడైన స్నేహితుడిగా మార్గదర్శిగా దేవుడు ఉంటాడని చెప్పింది.

భక్తి ఉద్యమంలో ముఖ్య పాత్ర విశిష్టాద్వైత సిద్థాంత కర్త రామానుజుడిది. ఆయన క్రీ.శ.1027లో శ్రీ పెరంబుదూర్‌(తమిళనాడు) లో జన్మించాడు. శ్రీరంగం కేంద్రంగా చేసుకుని తన కృషిని కొనసాగించాడు. బ్రహ్మసూత్రా లపైనా, భగవద్గీతపైనా భాష్యాలు రచించాడు. ఇవి ఆనాటి పండితుల ఆమోదాన్ని పొందాయి. రామానుజుడి గురించిన ఒక కథ బాగా ప్రచా రం పొందింది.

రామానుజుడు తన గురువు వద్ద మంత్రోపదేశం పొందాడు. గురువుగారు రామా నుజుడి చెవిలో ''ఓం నమో నారాయణాయ'' అన్న మంత్రం చెప్పి దానిని రోజూ జపించ మన్నాడు. అలా చేస్తే ఏమౌతుంది? అని రామానుజుడు అడిగాడు. మోక్షం లభిస్తుందని గురువు చెప్పాడు. అయితే ఈ మంత్రం ఇంకెవరికీ తన అనుమతి లేకుండా చెప్పవద్ద న్నాడు. అలా చేస్తే నరకానికి పోతావని బెదిరిం చాడు. రామానుజుడు తిన్నగా కోవెల గోపురం ఎక్కి బైటనున్న ప్రజలందరినీ దగ్గరకు రమ్మని వారందరిచేత నారాయణ మంత్రం చెప్పిం చాడు. గురువు ఎందుకిలా చేశావని కేకలేశాడు. అప్పుడు రామానుజుడు ''గురువు గారూ..! నారాయణ మంత్రం జపించడంవల్ల వారంతా మోక్షం పొందుతారు గదా, అందుకే అలా చెప్పేను అని సమాధానమిచ్చాడు. ''ఈ మంత్రాన్ని నా అనుమతి లేకుండా ఇంకెవ్వరికీ చెప్పవద్దని ఆదేశించాను గదా! చెప్తే నువ్వు నరకానికి పోతావని కూడా హెచ్చరించేను కదా'' అని అన్నాడు గురువు. ''నేనొక్కడినే నరకానికి పోతే నేం? ఇన్ని వందల, వేల మంది మోక్షం పొందుతారు గదా'' అని రామానుజుడు జవా బిచ్చాడు.

దేవుడిని కోవెలలో బంధించి ఆగ్రవర్ణాలకే దేవాలయ ప్రవేశాన్ని అనుమతించి శూద్రులనూ, నిమ్న కులాల వారినీ దేవాలయాలలోకి రానివ్వ కుండా చేసిన అగ్రవర్ణ పెత్తనం సాగుతున్న ఆ రోజుల్లో కుల వ్యవస్థ కట్టుబాట్లను ధిక్కరించి దేవుడిని సామాన్య ప్రజలకు చేరువగా చేయడానికి రామానుజుడు పూనుకున్నాడు.

భక్తి ఉద్యమంలో వైష్ణవ మతానిది ముఖ్యమైన పాత్ర. వేదాలలో 'భగ' అన్న దేవుడి ప్రస్తావన ఉంది. శుభం జరిగేలా ఆశీర్వదించే దేవుడు ఇతగాడు. మహాభారతంలో భాగవత మతం ప్రస్తావన ఉంది. ఈ మతమే వైదిక దేవతలలో ఒకడైన విష్ణువును ప్రధాన దేవతగా ముందుకు తెచ్చింది. విష్ణుపురాణం, హరివంశం విష్ణువు ప్రాధాన్యతను మరింత పెంచి వేశాయి. క్రీ.శ.900 నాటి భాగవత పురాణం కృష్ణుడిని విష్ణువు అవతారంగా చిత్రీకరించింది. కృష్ణు డికీ, గోపికలకూ ఉన్న సంబంధాన్ని ప్రేమోద్వేగ, భావావేశ రూపంలోని భక్తి భావంగా చూపింది. పురుషుడి స్థానంలో కృష్ణుడిని, అతడిని భక్తితో ప్రేమతో సేవించుకునే సేవిక స్థానంలో భక్తులనూ చూపింది.

ఇక్కడ భక్తి భావం యొక్క విశిష్టత మనకు ఎంత మాత్రమూ ముఖ్యమైనది కాదు. ఈ భక్తి ఉద్యమం పోషించిన సామాజిక పాత్ర ముఖ్యం. ఆనాటి వర్ణ వివక్ష పూరిత, పురుషాధిక్య సమాజంలో శూద్రులనూ, స్త్రీలనూ దేవుడికి దూరంగా ఉంచివేశారు. భక్తి ఉద్యమం ఈ వివక్షతనూ, అణచివేతనూ సవాలు చేసి, తిరుగుబాటు చేసింది. వైష్ణవ మతాన్ని ప్రచారం చేసిన ఆళ్వారులు పన్నెండు మందిలో ఒక మహిళ, పలువురు శూద్రులు, ఒక రాజ కుమా రుడు ఉన్నారు. వీరు కవితా రూపంలో మతాన్ని ప్రచారం చేశారు. వీరు రచించిన కవితల సంకలనాన్ని 'నాలాయిర ప్రబంధం' అంటారు. ప్రజలందరికీ అర్థమయేలా వీరు ఆ కవితలను తమిళ భాషలో రచించారు. ఎవరైనా సరే భగవంతుడిని ఆరాధించవచ్చు. మోక్షం పొంద వచ్చు. మోక్షం అగ్రవర్ణాలకు, అందునా పురుషు లకు మాత్రమే పరిమితం కాదు అని స్పష్టం చేసింది భక్తి ఉద్యమం. కష్టాలతో, అణచివేతలతో నలిగిపోతున్న పేదలకూ, శూద్రులకూ, మహిళ లకూ భక్తి ఉద్యమం బాసటగా నిలిచింది. కులభేదాలను ఖండించింది. అందరూ దేవుని ముందు సమానమే అని చాటింది.

రామానుజుని అనంతరం వైష్ణవ మతం వడగలై(ఉత్తరాది) తెంగలై(దక్షణాది) అనే రెండు శాఖలుగా చీలిపోయింది. వడగలై శాఖ సంస్కృతానికీ, తాత్విక చర్చలకూ ప్రాధాన్యతనిస్తే తెంగలై తమిళ భాషకు ప్రాధాన్యతనిచ్చింది. వడగలై కుల విభేదాలను సమర్ధించింది. తెంగలై కుల విభేదాలను వ్యతిరేకించింది. వడగలై తెగది మర్కట కిశోర న్యాయం. అంటే కోతిపిల్ల తల్లి కోతిని గట్టిగా వదలకుండా పట్టుకున్నట్టు భక్తుడు భగవంతుడిని వదలకుండా పట్టుకోవాలి. స్వయంకృషి ద్వారా, జ్ఞాన, భక్తి మార్గాల ద్వారా భగవంతుడిని చేరుకోవాలి.

తెంగలై తెగది మార్జాల కిశోరన్యాయం. పిల్లిపిల్ల యోగక్షేమాలన్నీ తల్లి పిల్లే చూసుకున్నట్టు భగవంతుడే భక్తుల బాగోగులు చూసుకుంటాడు. భక్తులు భగవంతుని దయకోసం ప్రార్థించాలి. ఆ దయ పొందితే మోక్షం సిద్ధిస్తుంది. దైవం మీద భారం వేసి అతడిని ప్రార్థించమంటుంది తెంగలై శాఖ.

భారతదేశం వ్యాప్తంగా భక్తి ఉద్యమం వివిధ రూపాలలో వ్యాపించింది. పీఠాధిపతుల నాయకత్వంలో సంఘటితంగా అగ్రవర్ణాల ఆధి పత్యంలో అద్వైతం వ్యవస్థీకరించబడింది. దానికి పూర్తి భిన్నంగా ఎక్కడికక్కడ స్థానిక సామాన్య ప్రజల చొరవతో భక్తి ఉద్యమం విస్తరించింది.

దక్షిణాదిన వైష్ణవ మతం విస్తరించినట్టే తూర్పున బెంగాల్‌ ప్రాంతంలో చైతన్యుడు క్రీ.శ.15వ శతాబ్ధంలో భక్తి ఉద్యమకారుడైనాడు. అన్ని కులాల నుండీ, అన్ని మతాల నుండీ శిష్యులను చేర్చుకున్నాడు. మొట్టమొదటగా ముస్లిం మతస్థుడిని శిష్యుడిగా స్వీకరించింది చైతన్యుడే. రాధాకృష్ణ పూజకు చైతన్యుడు ప్రాధాన్యతనిచ్చాడు. ఇతడి ప్రభావంతోటే జయదేవుడు(అష్టపదుల ఫేమ్‌) గీతగోవిందం కావ్యాన్ని రచించాడు. భక్తిని, శృంగార రూపంలో వ్యక్తపరచడం రాధాకృష్ణ పూజ లక్షణం. కాలక్రమంలో ఇది వెర్రి తలలు వేసింది. అయితే ఇటువంటి ధోరణుల కన్నా భక్తి ఉద్యమం నుండి బయలుదేరిన సంస్కరణ ధోరణులే ప్రధానం. 14వ శతాబ్ధానికి చెందిన రామానందుడు కన్యాకుబ్జంలో జీవించాడు. కుల భేదాలపై యుద్ధం ప్రకటించి సహపంక్తి భోజనాలను ప్రోత్సహించాడు. అన్ని కులాల నుండీ, మహమ్మదీయుల నుండీ శిష్యుల్ని చేర్చుకున్నాడు. కృష్ణుడి స్థానే రాముడిని దేముడిగా ముందుకు తెచ్చాడు. రామభక్తి నైతిక ప్రవర్తనతో కలగలిపి ప్రచారం చేశాడు. అప్పటకే దేశంలో ముస్లిం రాజుల పాలన స్థిరపడింది. హిందూ ముస్లింలు సహజీవనం చేయడం అనివార్యం అని, అదే సరైన మార్గమని రామానందుడు ప్రబోధించాడు. మతసహనం, అన్యమత గౌరవం అవసరమని చాటి చెప్పాడు. సంస్కృత భాషను వదిలి హిందీ భాషలో ప్రచారం చేశాడు. ఇతడి శిష్యులలో బ్రాహ్మణులతోబాటు మహమ్మదీయుడైన కబీరు, మంగలి వృత్తినాచరించే సేన, వ్యవసాయం చేసే ధన్నా, దళితుడైన రామదాసు, పద్మావతి అనే స్త్రీ ఉన్నారు. వీరంతా రామానందుని భావాలను విస్తృతంగా ప్రచారం చేశారు.

కబీరు క్రీ.శ.1398-1500 సం|| మధ్య జీవించాడు. రామ్‌-రహీమ్‌ ఒక్కరే అని ప్రచారం చేశాడు. హిందూ, ముస్లిం మత సామరస్యాన్ని ప్రబోధించాడు. ఓ బ్రాహ్మణుడా, వేరొక వ్యక్తి నిన్ను తాకినంత మాత్రానే మైలపడిపోయానని భావించి నువ్వు మళ్లీ స్నానం చేస్తున్నావే. ఎవరో నిన్ను తాకితేనే మైలపడ్డావంటే అతడికంటే నువ్వే బలహీనుడవై ఉన్నావని, తక్కువ స్థాయికి నిన్ను నువ్వు నెట్టుకుంటున్నావని నీకు అర్థం కాలేదా?'' అని ప్రశ్నించాడు కబీరు.

క్రీ.శ.1532లో జన్మించిన తులసీదాసు హిందీ భాషలో సామాన్య జనానికి అర్థం అయ్యే తేలిక పద్ధతిలో రామాయణాన్ని రామచరిత మానస్‌ పేరుతో రచించాడు. మత సామరస్యం, జీవకారుణ్యం, సాత్విక భక్తి వంటి భావాల వ్యాప్తికి తోడ్పడ్డాడు.

మరాఠా ప్రాంతంలో సైతం భక్తి ఉద్యమం విలసిల్లింది. క్రీ.శ.1370లో జన్మించిన నామదేవ్‌ సీతారాముల భక్తి ప్రచారం చేశాడు. విగ్రహారాధననూ, వ్రతాలనూ నిరసించి భూతదయ, సమదృష్టి నిజమైన భక్తి అలవర్చుకోమన్నాడు.

క్రీ.శ.1607లో శూద్ర కుటుంబంలో జన్మించిన తుకారాం భక్తి మార్గాన్ని విశేషంగా ప్రచారం చేశాడు. 'అభంగాలు' పేర మరాఠీ భాషలో భక్తి భావాలను ప్రచారం చేశాడు. ఆచారాలను కట్టుబాట్లను ఎదిరించాడు. మానవసేవే మాధవ సేవ అని ప్రచారం చేశాడు.

తెలుగు నాట భక్తి ఉద్యమం బలంగానే విలసిల్లింది. త్యాగయ్య, అన్నమయ్య తేట తెలుగులో చిరస్మరణీయమైన గేయాలతో అద్భుతమైన సంగీతంతో భక్తి భావాలను ప్రచారం చేశారు. భోగభాగ్యాలను, రాజుల ఆశ్రయాన్ని తిరస్కరించి ప్రజల మధ్య గడిపారు. ''మెండైన బ్రాహ్మణుడు మెట్టు భూమి యొకటే, ఛండాలుండేటి సరి భూమి యొకటే'' అన్న అన్నమయ్య కీర్తన లోక ప్రసిద్ధం. అందరికీ శ్రీహరే అంతరాత్మ అన్నాడు అతను. త్యాగయ్య రామ భక్తి గానం చేస్తే అన్నమయ్య వెంకటేశ్వర భక్తి ప్రచారం చేశాడు. క్షేత్రయ్య మువ్వగోపాల పదాలతో కృష్ణ భక్తిని ప్రచారం చేశాడు.

తెలుగులో భాగవతం రచించిన బమ్మెర పోతన తన కవిత్వాన్ని రాజులకు అంకితమిచ్చేందుకు నిరాకరించాడు. తేలికపదాలతో పోతన రచించిన భాగవత పద్యాలు తెలుగునాట తెలుగు వారి నోళ్లల్లో చిరంజీవులుగా ఉన్నాయి.

బ్రహ్మనాయుడు పలనాడులో భక్తి ఉద్యమాన్ని వ్యాపింపజేయడానికి కృషి చేయడమే గాక, అన్ని కులాల వారిని ఒకే తీరున చూడాలని ప్రబోధించాడు. 17వ శతాబ్ధానికి చెందిన యోగి వేమన, కంచర్ల గోపన్న (భక్త రామదాసు) - భక్తి ఉద్యమాన్ని సాంఘిక సంస్కరణలను ప్రచారం చేశారు.

స్త్రీకి పతియే ప్రత్యక్ష దైవం అన్న పురుషాధిక్య ధోరణి మనువాదంలో బలంగా మనకు కనపడుతుంది. భక్తి ఉద్యమం దీనిని బలంగా సవాలు చేసింది. మీరాబాయి 'మొగుడే దేవుడు' అన్న మనువాదాన్ని తిరగ్గొట్టి ''దేవుడే నా మొగుడు'' అని ప్రకటించి కృష్ణుడినే భర్తగా స్వీకరించింది. అది ఆ రోజుల్లో ఒక గొప్ప, అసాధారణ తిరుగుబాటు. సక్కుబాయి ''భర్తే దేవుడి కన్నా మిన్న'' అనే పెత్తందారీ వత్తిడిని తిరస్కరించి ''నాకు దేవుడే భర్త కన్నా గొప్ప'' అని ఎదురుతిరిగింది. మన తెలుగునాట కుమ్మరి కులంలో పుట్టిన మొల్ల రామభక్తి ప్రధానంగా ''మొల్ల రాయాయణం'' రచించింది.

కుల వివక్షతపైన, పురుషాధిక్యతపైన, సాంఘిక దురాచారాలపైన తిరుగుబాటు చేయడం ఈనాటి ఆధునిక యుగంలో సైతం ఎంత కష్ట సాధ్యమో ఆయా ఉద్యమాలలో పాల్గొంటున్న వారందరికీ తెలుసు. ఆధునిక శాస్త్ర విజ్ఞానం, శాస్త్రీయ సోషలిస్టు సిద్థాంతం అండగా ఉన్నప్పటికీ ఇది ఆశించినంత వేగంగా, శక్తివంతంగా సాగడంలేదు. అటువంటి అండ ఏదీ లేని, సాధ్యం కాని మధ్యయుగాల కాలంలో భక్తి ఉద్యమం విస్తరించిన తీరు ఆ ఉద్యమంలోని అభ్యుదయ పార్శ్వానికి అద్దం పడుతుంది. భక్తి ఉద్యమమంతా భావవాదపు చెత్తగా పరిగణించి కొట్టి పారెయ్యడం సరైనది కాదు. అందులోని అభ్యుదయపు పార్శ్వాన్నీ, సంస్కరణ అంశాలనూ ప్రస్తుత కాలపు ప్రగతి వాదులంతా స్వీకరించి ఉద్యమ పురోగమనానికి వాడుకోవాలి.

ప్రపంచీకరణ యుగంలో ప్రజలలో భక్తి మరీ పెరిగిపోవడం భౌతిక వాదులకు ఆందోళన కలిగించే విషయం. అయితే ఇలా ఎందుకు జరుగుతోందో తెలుసుకోవాలి. ప్రపంచీకరణ విధానాల వల్ల సంపద కేంద్రీకరణ జరుగు తోంది. ఇంకోవైపు పేదరికం పెరిగిపోతోంది. మధ్య తరగతిలో సైతం ఆదాయాలు పెరుగుతున్నట్టే కనపడినప్పటికీ, అభద్రతా భావం పెరుగుతోంది. ప్రైవేటు రంగం విస్తరించడం, ఉత్పత్తితో ముడిపడని, చంచలమైన ఫైనాన్సు పెట్టుబడి పాత్ర, స్పెక్యులేషన్‌ పెరిగిపోవడం మధ్యతరగతి అభద్రతకు కారణాలు. అభివృద్ధి ఏమేరకు జరిగినా అది కొన్ని సంపన్న దేశాలకూ, మన దేశంలో కొన్ని నగరాలకూ మాత్రమే పరిమితం అయిపోతోంది. వృద్ధాప్యంలో తోడుగా ఉండవలసిన సంతానం బతుకు తెరువుకోసం విదేశాలకో, దేశంలోని ప్రధాన నగరాలకో తరలిపోతున్నారు. కుటుంబ సంబంధాలపై దీని ప్రభావం తీవ్రంగా పడుతున్నది. పేదల బతుకులెంత నికృష్టంగా తయారవుతున్నాయో అందరికీ తెలుసు. నైరాశ్యం పెరిగి లక్షలాది రైతులు ఆత్మహత్యలకు పాల్పడుతున్నారు. ఇటువంటి దశలో ప్రజలను కదిలించే బలమైన ఉద్యమాలు నిర్మింపబడితే, ప్రజలలో విశ్వాసం పాదుకొల్పగలిగితే ఫలితాలు వేరుగా ఉంటాయి. కాని ప్రగతి శీల, కమ్యూనిస్టు ఉద్యమాలకు చారిత్రకంగా ఏర్పడిన బలహీనతలు, పరిమితులు కొనసాగుతున్నాయి. ఈ నేపథ్యంలో భక్తి భావాలు, మూఢ విశ్వాసాలు పెరుగుతున్నాయి.

ప్రపంచీకరణ విధానాలకు సైదోడుగా దేశంలో మత ఛాందసవాదం, మతోన్మాదం, కులతత్వం పెరిగిపోవడం మనకు కనపడుతోంది. బాబరిమసీదు వివాదం మొదలు నేటి వరకు ఎంతటి మారణ హౌమం జరిగిందో మన చూస్తున్నాం. దీనిని లౌకిక ప్రజాస్వామ్యవాదులంతా ఎదిరించి ఓడించాలి. అటువంటి కృషికి మన పూర్వకాలపు భక్తి ఉద్యమంలోని ప్రగతిశీల ధోరణులు ఎంతగానే తోడ్పడతాయి.


Note :Article form THE MARXIST PAPER  Markist Paper

by
M.V.S Sharma

Wikileaks: Probe All Aspects

THE government is finally forced to have a short duration discussion in both houses of the parliament on the WikiLeaks exposure. This column last week had carried details that showed both the breadth and depth of US administration's penetration into our system. This parliamentary discussion, however, was only limited to the cash-for-votes episode that saw the UPA-I government winning the vote of confidence in 2008 after the Left parties had withdrawn their support when the then government decided to unilaterally go ahead with the Indo-US nuclear deal. This was so because, the BJP has moved a privilege motion against the prime minister on the ground that he misled the parliament by saying that there was no corruption involved, according to report of the cash-for-vote probe committee constituted by the 14^th Lok Sabha. We shall return to the facts of this matter later.

In the process, it became clear that both the Congress and the BJP were avoiding a discussion on the larger issue of how India was trying to cement the Indo-US strategic relationship and the consequent direct US interference into the internal affairs of India as exposed by the WikiLeaks. They are thus deliberately missing the woods for the trees. This is, however, not surprising. The foundations for a strategic alliance with the USA were laid by the Vajpayee government through the by now infamous, Jaswant Singh-Strobe Talbott secret meeting. The WikiLeaks exposures in fact confirm this and go further to show that the BJP leadership has on record said that they would neither rescind nor review the Indo-US nuclear deal if they come to power. Therefore on the issue of converting India into a subordinate ally of the USA, both the BJP and the Congress are in the same boat.

Given this, the focus of the parliamentary discussion was limited to report on the cash-for-vote probe committee. A legalistic battle took place in the floor of the house with the BJP suggesting that the committees' recommendation for further investigation meant that corruption was not conclusively disproven. The Congress on the other hand argued that this recommendation for further investigation showed that corruption has not been conclusively proven.

The fact of the matter is that the whole country, indeed the world, saw the naked display of wads of currency notes in Lok Sabha. These monies ostensibly changed hands in order to ensure that the government survived. On that occasion, the BJP had to take action against some of its MPs for voting in defiance of the party whip and on some others for simply abstaining. Notwithstanding this, the BJP's main accusation is that the Congress led UPA indulged in horse trading for surviving by paying huge sums of money to engineer a majority. The moot point here is that the bribe-taker is as equally culpable as the bribe-giver.

Such instances of corruption that undermines the very foundations of our parliamentary democracy is not only a moral question. Of course, it is immorality of the worst type. The more important fact is that such measures were resorted to make sure that the UPA government continues to stay in office, which was absolutely imperative for the successful conclusion of the nuclear deal. This in turn is the lynchpin to cement the strategic alliance with India acting as the subordinate ally of the US.

It is this larger issue of how unscrupulous corruption was resorted to in order to ensure that this objective is achieved even if it meant the corrosion of the foundations of our parliamentary democracy. In order to safeguard and strengthen our parliamentary democracy, it therefore becomes very important that all aspects of this cash-for-vote must be thoroughly examined and the guilty be brought to book. It is precisely this that the government is seeking to avoid with the active support of the BJP that only wants the investigation to be confined to the cash-for-vote episode.

It would be living in denial, if such an investigation is not conducted into all aspects that led to this scandalous display of money in the parliament. The government however, has only promised to allow the Delhi police to proceed on this investigation and that too specifically into charges of corruption against three individuals named in the cash-for-vote probe report. Neither will this suffice, nor will it act as a deterrent against those who actively seek to pursue a pro-US approach and agenda which would be very detrimental to the future interests of India.

This UPA government, thus, therefore should be forced to probe into all aspects exposed by the WikiLeaks which point towards an active US effort to influence India's policy framework direction to consolidate neo-liberal economic policies. The government must be forced to do this in order to safeguard and strengthen our parliamentary democracy.

Universities Play Footsie with Company Labeled ‘Baby Killer’

IT is a company that has been the subject of an international boycott for over 23 years – perhaps the longest standing boycott of a global corporation. It has been labeled by activist organisations as a “baby killer” for persistent unethical marketing of breast milk substitutes. Yet the same company, media reports indicate, has signed a memorandum of understanding with four public sector educational institutions. Recent reports in the press (Times of India, dated January 1, 2011) suggest that Nestle India, a 61.9 per cent subsidiary of Nestle  S A  of  Switzerland, signed an MOU with Punjab Agricultural University (PAU) Ludhiana; National Dairy Research Institute, Karnal, Haryana; University of Mysore in Karnataka; and the GB Pant University for Agriculture and Technology, Pantnagar, Uttarakhand. Under the MoU, Nestle staff along with the faculty of these universities launched a “nutrition education” programme. This joint initiative, it is understood, was launched in April 2009 by minister of state for rural development Agatha Sangma along with Nestle India chairman Helio Waszyk.

MOU SHROUDED IN SECRECY

The story gets murkier still. PAU has refused to give information about the MoU and the details of the nutrition education programme, in response to a RTI application. It has now been reported that information about the MoU was refused as the MoU itself states that: "This MoU, its existence and all information exchanged between the parties under this MoU or during the negotiations preceding this MoU is confidential to them and may not be shared with a third party”. The Times of India reports that the head of the department of nutrition in PAU, Dr J K Sangha, actually wrote to Nestle seeking its permission to reply to the RTI petition. In his reply dated July 1, 2010, the senior manager of corporate affairs in Nestle, Ajay Pal Singh Kang, wrote back stating: "We wish to inform you that all contents of the programme being conducted jointly by PAU and Nestle India have been specially developed by scientists and experts to be used exclusively to carry out the set objectives of the MoU. The contents of the programme are of commercial and confidential nature and the disclosure of which may harm our competitive position…Therefore, we are constrained to decline our consent for the supply or disclosure, to any third party, of any information or document pertaining to this joint collaboration."

The obvious question that needs to be asked is why a programme on “nutrition education” should be shrouded in such secrecy, and further what could be the “commercial and confidential” nature of such a programme. The questions are particularly important given that the company involved is Nestle. The UK based Corporate Watch website says: “The World Health Organisation (WHO) estimates that 1.5 million infants die each year because of inappropriate feeding, because children vulnerable to disease are being bottle-fed on breast milk substitutes rather than breastfed whenever possible. As the world's largest artificial baby milk producer controlling 40 per cent of the market, Nestlé has been seen as a leading cause of this catastrophe..”

INTERNATIONAL CODE ON MARKETING

Responding to global concerns about the unethical nature of marketing of breast milk substitutes, the WHO in 1981 formulated the International Code of Marketing of Breastmilk Substitutes. India formulated its own law, keeping in mind the provisions of the code, in 1992. The Act, known as the Infant Milk Substitutes Act (IMS) was further strengthened through amendments in 2003.

The WHO code includes several acts that baby food companies such as Nestle should not do:

•         promote their products in hospitals, shops or to the general public;

•         give free samples to mothers or free or subsidised supplies to hospitals or maternity wards;

•         give gifts to health workers or mothers;

•         promote their products to health workers: any information provided by companies must contain only scientific and factual matters;

•         promote foods or drinks for babies;

•         give misleading information

The code further says that:

•         There should be no contact between baby milk company sales personnel and mothers.

•         Labels must be in a language understood by the mother and must include a clear health warning.

•         Baby pictures may not be shown on baby milk labels.

•         The labels must not include language which idealises the use of the product.

Nestle has been singled out, internationally, as the biggest violator of this code. In 2004, monitoring results from 69 countries showed up over 2,000 violations of the code, and Nestlé was found responsible for more violations than any other company. But then, this is befitting of a company that takes pride in being the world's largest and most “diversified food company” in the world, with around 2,50,000 employees worldwide, 500 factories in approximately 100 countries and offering over 8,000 products to millions of consumers universally. In India, Nestle markets its products in four key categories – milk products, beverages, prepared dishes and  cooking aids, chocolates & confectionery. Nestle has been the market leader with 70 per cent share in the Rs 1000 crore instant noodles market and in the infant baby food segment.  Outside the baby food market, Nestle’s prominent brands include Nescafe, Maggi and KitKat.

DIVERSE METHODS TO SUBVERT THE LAW 

Faced with negative publicity and legal measures instituted in many countries, companies such as Nestle have consistently tried to circumvent the WHO code and country laws. A regular ploy has been to resort to double standards while advertising its products --  ie advertise the same product differently in countries of the North and the South. In 2008, Nestle was caught out when an advertisement for Maggie Noodles claimed it strengthened muscles and bones. The Advertising Standards Authority (ASA) banned the advertisement in the UK and said that it was deceptive and violated the UK’s strict industry code. Nestle, claimed that their products that were due to appear in Bangladesh had been accidentally aired in Britain!

Another common ploy has been to tie up with professional organisations on issues that would appear to be of “public interest”, and thereby try to influence them. To do so, in India, Nestle uses a surrogate front organisation – the Nestle Nutrition Institute. The Breast Promotion Network of India (the Indian Chapter of the International Breast Feeding Action Network) reported last year that the Institute had sponsored conferences of doctors in Kolkata and Chennai on “Emerging Trends in Pediatric Nutrition”. Such sponsorships clearly violate provisions of the Infant Milk Substitutes Act in India.

This is by no means an isolated instance. Last year the Postgraduate Institute of Medical Education & Research (PGIMER) in Chandigarh was embroiled in a similar controversy. Nestle Nutrition Institute had been listed as one of the sponsors of the 16^th annual conference on nutrition sponsored by the Indian Society for Parenteral and Enteral Nutrition (ISPEN). The sponsorship deal was called off at the last moment when the matter was made public by the Breast Feeding Promotion Network in India. The issue had even prompted the secretaries of the ministries of health and women and child development to write a joint letter asking for a ban on sponsorship by baby food manufacturers or their front organisations of health workers, doctors or meetings of their associations. The letter had pointed out numerous instances of corporate sponsorship and unethical practices such as:  offering to set up libraries in medical colleges; approaching paediatricians and providing them with gifts and also distributing infant feeding booklets with misleading information on infant feeding in several hospitals, etc.

Nestle has resorted to unethical tactics to promote its other products as well. In 2010 Nestle was made to withdraw TV commercials aired between April and June, by the Advertising Standards Council of India (ASCI). ASCI decreed that Nestle Maggi Ketchup's claims of being healthy was misleading – Nestle’s commercial showed an obese and aged gentleman consuming unhealthy burgers with claims of "Make India Healthy."  

CORPORATE INTERESTS ARE SUPREME

Clearly, Nestle has a colourful track record that should have prompted public institutions to think twice before deciding to play footsie. This is not just a conflict of interest issue. It goes beyond and involves vexing issues that are seen to arise today as educational institutions are being forced to raise extra resources, and thereby making themselves available for predation by commercial interests. But then, one can argue that in today’s climate corporate interests rank way above public interest – even when they put into jeopardy the lives of countless infants. 

Note : *Article published in cpim.org  written by Amit Sen Gupta

War against Which Terror, Mr Obama ?

WITH the arrival of President Obama of the USA in India in early November, we can expect the ‘War on Terror’ to be highlighted in even more strident terms than ever before. It is logical that the government of India is concerned with the issue. It is at the receiving end of both cross-border and home-bred terrorism. But it seems that its “strategic ally,” the USA, is less concerned about the reality of the ‘War on Terror’ than its theatrical value.

DUBIOUS US ROLE

This is evident from the manner in which Pakistan, the major strategic ally of the USA in our region, has pussy-footed in its efforts to deal with the Lashkar-e-Toiba, which its ally the USA publicly says is a threat second only to Al Qaeda. So much so that its leaders hide under other umbrellas and get away on the basis of legal loopholes. The David Headley affair is even more surprising, if one follows up on how it happened.

Headley, an American citizen of Pakistani origin, who had been arrested on charges of drug peddling, was not only released but had been frequently touring Pakistan and India with impunity. We must know whether he was recruited as an undercover agent in jail. Later, he was rearrested in the USA when India’s search for the masterminds of the Mumbai blasts became hot enough to probably blow his cover. Yet, cover or not, it is evident that the US authorities did not give their Indian counterparts even the basic information they had on the impending attacks on Indian soil. They even covered up for him --- if his wives’ information is anything to go by.

Once arrested, he was, on the basis of legal loopholes, not allowed to meet Indian detectives. Later, after he had been allegedly tutored, they were allowed to meet him in the USA. Even so, he appears to have let on that the whole Mumbai bombings were masterminded in Pakistan by the ISI. But that confession does not appear to have hardened the leaders of the global ‘war on terror’ enough to punish Pakistan’s ISI for its misdeeds. On the contrary, India is being pressured to soften its position on bilateral talks with it. Worse, not only has the ISI been given a clean chit by the USA; Pakistan has been granted 2 billion dollars in arms aid. It is also alleged that the mass murder of Sikhs in Anantnag district of Kashmir was planned by the ISI, but a man no less than President Clinton provided the cover-up by refusing to state who had done it.

This appears to be a strange way of dealing with a terrorist state. But it is not so strange if one looks at how the USA has turned blind eye to numerous acts of terrorism by another of its allies, Israel, which has been committing such acts over decades. In fact, its role in destabilising West Asia seems parallel to that of Pakistan in Central and South Asia. The parallel extends to the manner in which both states became clandestine nuclear powers and consistently practise international terrorism, as is evident from Israel’s murderous attacks on individuals in other states, as in Dubai recently, the destruction of Iraq’s nuclear facility and many other such actions all over West Asia and Africa. Pakistan’s use not only of militant bases in its occupied territory in Kashmir, but even its Karachi and Punjab based operations involving both Nepal and Bangladesh, remind one of how close the parallel is between the actions of these two states.

What is even more shocking is how the man who blew the whistle on Israel’s secret nuclear weapons programme, Mordechai Vanunu, is still in jail for well over a decade in Israel for having exposed that state’s illegal and criminal activity in the field of nuclear arms production.

SAVAGE SENTENCES AGAINST CUBAN FIVE

One may not be too surprised if a rogue state like Israel does such a thing. But what if it happens in the “Land of the Free,” like the USA? This is exactly what happened to five patriotic Cubans now in jail in the USA for over twelve years. Their sole crime is that they set up a fact-finding team to expose Cuban exile terrorists: Luis Posada Cariles and Orlando Boseh Avila. These men are wanted for a series of terrorist crimes including the blowing up of a Cuban passenger plane with 73 people on board in 1976. In all, 3,478 Cubans have been killed in terrorist attacks and 2,099 have been maimed. So it is not surprising that young and intelligent Cubans have been forced to try to stop such activity by nipping it in the bud.

What is the crime of the five patriots in jail in Cuba? They exposed these criminals. And who are they? Unlike the drug-running criminals who are the terrorists, they are well educated young men who have lost the most productive years of their lives in US prisons, suffering every sort of privation and torture to ensure that their countrymen can live lives free of terrorism.

There is Gerardo Hernandez Nordelo, born in 1965, a graduate in international political relations and a well-known cartoonist who has published a book of his drawings in 2002. He has been sentenced to two life terms and 15 years. Ramon Labanino Salazar, born in 1963, graduated with the best performance in economics. He was sentenced to a life term in prison and 18 years. Rene Gonzales Sehweret, born in 1956 in Chicago, is a pilot and flight instructor; he has been sentenced to 15 years. Fernando Gonzales Llort, born in 1963, graduated with high marks in international political relations. He has been sentenced to 19 years. Antonio Guerrero Rodriguez, born in 1958 in Miami, is an airfield construction engineer trained in Kiev in the Ukraine, a poet and artist. He has been sentenced to life imprisonment and 10 years.

It is amazing that such savage sentences have been passed against those who have committed no act of violence, by violating judicial procedures  in the USA, by suppressing evidence and rejecting the right to appeal given to them by the court. On the other hand, Orlando Bosch and Lusada Cariles are both free in the USA with presidential support by George Bush senior and junior. President Obama had won on the slogan of change. But throughout this period he has done nothing to give justice to the Cuban Five. Let it be clear that the people of India will find his call for ‘War on Terrorism’ less than credible if justice is not done.

We who are at the receiving end of both state-sponsored and individual terrorism from across our borders cannot see sense in allying with such an unreliable and double-faced entity in a matter of life and death for our people. We are aware that imperialism offers many blandishments, but it has only its interests to serve and no friendship to offer. We demand the immediate release of the Cuban patriots and will continue our struggle against those who have illegally imprisoned them, until they are released.

*Article published in www.cpim.org written by Suneet Chopra

ప్రపంచవ్యాప్తంగా కరెన్సీ యుద్ధం

అగ్రగామి పెట్టుబడిదారీ దేశంగా ఉన్న అమెరికా ప్రస్తుత పరిస్థితిలో నాయకత్వం వహించగలిగిన స్ధితిలో లేదు. ఎందుకంటే అది ఏమాత్రం విస్తరణ కార్యక్రమాలు చేపట్టినా దాని కరెంటు ఖాతా లోటు పెరిగి పోతుంది. ప్రపంచానికి నేతృత్వం వహించే స్ధాయికి చైనావంటి దేశాలు ఇంకా ఎదగలేదు. నానాటికీ పెరుగుతున్న ప్రపంచ డిమాండు అవసరాలను తీర్చటానికిగాను పలు దేశాలు కలసి సమన్వయంతో వ్యవహరించటానికి అంతర్జాతీయ ద్రవ్య పెట్టుబడిదారులు సుముఖంగా లేరు. ప్రభుత్వ జోక్యాన్ని వీరెంతమాత్రం సహించలేకపోతున్నారు.కనుకనే పక్కవాడి నెత్తిన చేతులు పెట్టే సిద్ధాంతాన్ని వీరు చేపడుతున్నారు. సంక్షోభం నుంచి బయటపడేందుకే ఈనాడు కరెన్సీ యుద్ధాలు సాగుతున్నాయి.


ఈనాడు ప్రతి ఒక్కరూ కరెన్సీ యుద్ధం గురించి మాట్లాడుతున్నారు. ప్రపంచంలోనే అతిపెద్దవైన ఆర్థిక వ్యవస్థల మధ్య ఈ యుద్ధం సాగుతున్నది. ఇతర దేశాలతో పోల్చినపుడు తన కరెన్సీ విలువ తక్కువ ఉండేలా ప్రతి దేశమూ చర్యలను చేపడుతున్నది. ఏ దేశమైనా తన కరెన్సీ విలువను తగ్గించినట్లయితే, ఆ కారణంగా, ఆ దేశపు ఎగుమతులు పెరిగి దిగుమతులు తగ్గుతాయి. కరెన్సీ విలువ తగ్గింపు వలన ఆ దేశానికి చెందిన సరకుల ధరలు ఇతర దేశాల సరకులతో పోల్చినపుడు చౌకగా ఉండటమే ఇందుకు కారణం. క్లుప్తంగా చెప్పాలంటే, కరెన్సీ విలువ తగ్గింపు ఆ దేశపు నికర ఎగుమతులను పెంచుతుంది. అంటే, ఇతర దేశాల మార్కెట్‌లను ఫణంగా పెట్టి తన మార్కెట్‌లను పెంచుకుంటుంది. అదేవిధంగా, ఆ దేశం తన ఉత్పత్తినీ, ఉపాధినీ పెంచుకుంటుంది. దీనివల్ల కూడా ఇతర దేశాలు దెబ్బతింటాయి. కనుకనే కరెన్సీ విలువ తగ్గింపు ద్వారా దేశీయంగా ఉపాధిని పెంచుకోవటాన్ని తరచుగా ''పక్కవాడి నెత్తిన చేతులు పెట్టటంగా'' చెప్తుంటారు.


ప్రపంచవ్యాప్తంగా డిమాండు పెరుగుదల ఉన్నపుడు కరెన్సీ విలువ తగ్గింపు గురించి పెద్ద పట్టింపు ఉండదు. ఎందుకంటే కరెన్సీ విలువను తగ్గించనప్పటికీ ప్రతి దేశంలోనూ ఎంతో కొంతమేరకు ఉపాధి పెరుగుదల ఉంటుంది. పోటీలుపడి కరెన్సీ విలువలను తగ్గించటమంటే, ఒకరి మార్కెట్‌ను మరొకరు గుంజుకునే ప్రయత్నం చేయటమన్న మాట. ప్రపంచ డిమాండులో పెరుగుదల లేదంటే దానర్థమేమంటే, ప్రపంచం, సంక్షోభంలో చిక్కుకున్నదన్నమాట. ఇప్పటికీ, కరెన్సీ యుద్ధంలో మునిగివున్న వారే, ప్రపంచంలో సంక్షోభం సమసి పోయిందంటూ నమ్మబలుకుతున్నారు! నిజానికి ప్రస్తుత ఆర్థిక సంక్షోభం తీవ్రతరమవుతున్నది. కరెన్సీ యుద్ధం ఈ విషయాన్నే తెలియచేస్తున్నది. సమీప భవిష్యత్‌లో ఆశారేఖలు కనిపించక పోవటంతో పొరుగు దేశాన్ని దెబ్బతీసి తన పరిస్థితిని మెరుగుపరచు కోవటానికే ప్రతి దేశమూ ప్రయత్నిస్తున్నది.


సంక్షోభాన్నిపెంచే కరెన్సీ యుద్ధం


అయితే, కరెన్సీ యుద్ధం అనేది సంక్షోభాన్ని మరింత తీవ్రతరం చేస్తుంది. రానున్న కాలానికి సంబంధించి మారకపు రేట్ల గురించిన అంచనాలు అనిశ్చితంగా ఉన్నట్లయితే, అదేవిధంగా రానున్న కాలంలో పరాయి దేశం మార్కెట్‌ గురించిన అవగాహన అస్థిరంగా ఉన్నట్లయితే ఆప్పుడా పరిస్థితి ప్రతిచోటా ప్రైవేటు పెట్టుబడులకు ఏమాత్రం ప్రోత్సాహంగా ఉండదు. ఇది, మాంద్యం పెరుగుదలకు దారితీస్తుంది. సాపేక్ష కరెన్సీ విలువలో అనిశ్చితి నెలకొన్నట్లయితే, సంపన్నులు బంగారం వైపుకు లేదా చమురు వైపు, ఇతర సరకుల ఫ్యూచర్స్‌ మార్కెట్‌ వైపుకు మొగ్గు చూపుతారు. ఇది, ద్రవ్యోల్బణం పెరుగుదలకు దారితీస్తుంది. ఒక్కమాటలో చెప్పాలంటే, కరెన్సీ యుద్ధాలు, ప్రస్తుత సంక్షోభాన్ని ప్రతిబింబిస్తూ, ఈ సంక్షోభాన్ని మరింత తీవ్రతరం చేస్తున్నాయి.


'నూతనావిష్కృత ఆర్థికవ్యవస్థలు' ప్రత్యేకించి చైనా, తదితర ఆసియా దేశాలే (భారత్‌తోసహా) కరెన్సీ యుద్ధాలకు మూలమని పాశ్చాత్య దేశాలకు, ముఖ్యంగా అమెరికాకు చెందిన వ్యాఖ్యాతలు చెప్పుకొస్తున్నారు. వారి వాదన ఇలా సాగుతుంది: అమెరికా కరెంటు ఖాతా లోటు భారీగా వుండి, ఇదేసమయంలో ముఖ్యంగా చైనాతోపాటు ఇతర నూతనావిష్కృత ఆర్థికవ్యవస్ధల కరెంటు ఖాతాలు మిగులుగా ఉండటంతో ప్రపంచవ్యాప్తంగా తీవ్రమైన అసమానతలు నెలకొన్నాయి. ఈ అసమానత్వం కారణంగా, సంక్షోభంలో చిక్కుకున్న అమెరికా నుండి చైనా తదితర నూతనావిష్కృత ఆర్థికవ్యవస్ధలకు సట్టా వ్యాపార పెట్టుబడులు తరలుతున్నాయి. చైనా తదితర దేశాల కరెన్సీ విలువ పెరిగినట్లయితే అమెరికా తదితర అభివృద్ధి చెందిన దేశాలు చాలావరకు స్ధిరంగా ఉండేవి. కాని చైనా తదితర దేశాలు తమ కరెన్సీ విలువను పెంచలేదు. పైగా అత్యున్నతమైన విదేశీ మారక నిల్వల రూపంలో ఉన్న డాలర్ల ప్రవాహాన్ని అది ఏమాత్రం అడ్డుకోలేదు. ఇది డాలర్‌ విలువపై ఒత్తిడిని తీసుకు వస్తున్నది. కనుక, చైనా తన కరెన్సీ విలువను తగ్గించటం ''ఆదిమ పాపం''తో సమానమని, దీనినుంచే కరెన్సీ యుద్ధం పుట్టుకు వచ్చిందని పాశ్చాత్య వ్యాఖ్యాతలు చెపుతున్నారు. చైనా దిగుమతులపై ఆంక్షల విధింపునకు అమెరికా ప్రతినిధుల సభ ఇటీవలనే ప్రభుత్వానికి అనుమతిని ఇచ్చింది.


ఇలా వాదించేవారు ఒక అంశాన్ని విస్మరిస్తున్నారు. ఒకవేళ చైనా తన కరెన్సీ విలువను పెంచిందనుకుందాము. ప్రాయికంగా చూస్తే దీనర్థమేమంటే, చైనా సరకులు అంతకుముందంత చౌకగా ఉండవు. ఇంకా దీనర్థమేమిటంటే, చైనా నికర ఎగుమతులు తగ్గుతాయి. దీనివల్ల ప్రపంచ ఆర్థికవ్యవస్థలో మార్పు వస్తుంది. అంటే, కరెంటు ఖాతాలోని అసమానతలు తగ్గుతాయి. మిగిలినవన్నీ యథాతథంగానే ఉంటాయి. కాగా చైనా ఉత్పత్తిలోనూ, ఉపాధి రంగాలలోనూ తగ్గుదల ఉంటుంది. కరెన్సీ విలువ పెంపు కారణంగా ఉత్పత్తి, ఉపాధి రంగాలలో తగ్గుదలను నివారించేటందుకుగాను చైనా ముందున్న ఒకేఒకే మార్గం ఏమిటంటే, ప్రజల వినియోగం పెరిగేలా ప్రభుత్వ వ్యయాన్ని పెంచడం, లేదా ప్రజలకు బదలాయింపు అయ్యే ప్రభుత్వ మొత్తాలను పెంచటం. ఆవిధంగానే చైనా చేసినట్లయితే, కరెన్సీ విలువ పెంపు కారణంగా నికర ఎగుమతుల్లో సంభవించిన తగ్గుదలను ప్రభుత్వ వ్యయాన్ని పెంచటం ద్వారా భర్తీ చేసుకుంటుంది. తత్ఫలితంగా మొత్తం దాని డిమాండులో ఎలాంటి మార్పూ ఉండదు. అదేవిధంగా ఉపాధి, ఉత్పత్తి రంగాలలో కూడా ఎలాంటి మార్పూ ఉండదు. చైనా ఈవిధంగా చేసిందనుకుంటే, అంటే, డిమాండును పెంచటానికిగాను నికర ఎగుమతుల నుంచి ప్రభుత్వ వ్యయం పెంపుదలకు మారిందనుకున్నట్లయితే, అటువంటపుడు, కరెన్సీ విలువను పెంచవలసిన అవసరమే చైనాకు ఉండదు. చైనా విధానమైన 'కరెన్సీ విలువ పెంపుదలతోపాటు ప్రభుత్వ వ్యయం పెంపుదల' కారణంగా ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ఖాతాల అసమానతలు తగ్గి, డిమాండు ఉద్దీప్తమయ్యేటట్లయితే, ఆ ఫలితాన్ని ఒక్క ప్రభుత్వ వ్యయం పెంపుదల ద్వారానే సాధించవచ్చు.


కొట్టొచ్చినట్లు కనిపించే మరో విషయమేమంటే, చైనా కరెన్సీ విలువ తగ్గింపును తీవ్రంగా వ్యతిరేకిస్తున్న పైన పేర్కొన్న వ్యాఖ్యాతలే, పైన పేర్కొన్న అమెరికన్‌ కాంగ్రెసు సభ్యులే, ద్రవ్య సంస్థల ప్రతినిధులే ప్రభుత్వ వ్యయంలో పెరుగుదల ఎక్కడవున్నా తీవ్రంగా వ్యతిరేకిస్తున్నారు. అధ్యక్షుడు ఒబామా ప్రకటించిన నామమాత్రపు ఉద్దీపన పథకాలను సైతం ఉపసంహరించు కోవాలని వీరు చెపుతున్నారు. నిరుద్యోగం తొలగింపునకు ప్రభుత్వ వ్యయంలో పెంపుదల ప్రతి చోటా దుష్ఫలితాలను ఇస్తుందని, చైనాలో మాత్రం కాదని, చైనా (ఇతరంగా ఉన్న అభివృద్ధి చెందుతున్న ఆర్థికవ్యవస్ధలు) కరెన్సీ విలువను పెంచాలని సలహా ఇచ్చేవారు చెప్పజాలరు. నిరుద్యోగం తొలగింపు నిమిత్తం దేశీయ డిమాండును పెంచేసాధనంగా శ్రామికుల వేతనాలలో పెరుగుదల చైనాలో సత్ఫలితాలను ఇస్తుందని చెప్పేవారు, అమెరికాలో శ్రామికుల వేతనాలలో కోత విధింపు ద్వారానే నిరుద్యోగ పరిస్థితిని ఎదుర్కొన వచ్చునని చెప్పజాలరు. నిరుద్యోగ సమస్యను అధిగమించేటందుకై అమెరికాలో ఏ ఆయుధాల ప్రయోగాన్నైతే వ్యతిరేకిస్తున్నారో, ఆ ఆయుధాలనే చైనాలో ఉపయోగించమని చెప్పజాలరు. మరో విషయాన్ని కూడా ఇక్కడ చెప్పుకోవాలి. చైనా కరెన్సీ విలువను పెంచాలని సలహా ఇచ్చేవారు, ఇలా విలువను పెంచటం చైనాలో నిరుద్యోగానికి దారితీయబోదని విశ్వసించాలి, అలా చేయటమంటే అది పూర్తిగా తప్పవుతుంది. లేదా చైనాలో నిరుద్యోగం పెద్ద సమస్య కాదని భావించేటట్లయితే అది దురహంకారమే అవుతుంది. ఇందులో ఏది సరైనది? నిజానికి, దురహంకార పూరితమైన వాదనను పూర్తిగా దోషపూరితమైన సిద్ధాంతం ద్వారా ముందుకు తీసుకు వచ్చారు. అదేలానో చూద్దాము. తప్పుడు సిద్ధాంతం


పెట్టుబడిదారీ ఆర్థిక వ్యవస్థలో స్వేచ్ఛయైన, నిరాటంకమైన మార్కెట్‌ కార్యకలాపాలు సహజంగానే ''పూర్తిస్ధాయి ఉపాధి''ని కల్పిస్తాయన్న ద్రవ్య పెట్టుబడుల తప్పుడు సిద్ధాంతం పలువురు ఆర్థికవేత్తల ద్వారా, వ్యాఖ్యాతల ద్వారా ప్రచారంలోకి వస్తున్నది. 1930ల నాటి పెను మాంద్యం సమయంలో సైతం ఈ వైఖరిని వారు విడనాడలేదు. సంక్షోభ ప్రారంభంలో దీనికి కాస్త ఎదురుదెబ్బ తగిలినప్పటికీ మరలా పుంజుకుని తన ఆధిపత్యాన్ని కొనసాగిస్తున్నది. ద్రవ్య పెట్టుబడిదారుల ప్రచారమే ఇందుకు కారణం. అమెరికాలో నిరుద్యోగం రేటు 10 శాతంగా ఉన్నప్పటికీ ఒబామా ప్రకటించిన నామమాత్రపు ఉద్దీపన పథకాలను సైతం ఉపసంహరించు కోవాలంటూ డిమాండు చేయటాన్ని ఏవిధంగా వివరించగలరు? ఇలాంటి ఉద్దీపనలు లేనప్పటికీ పూర్తిస్ధాయి ఉపాధివైపు ఆర్థికవ్యవస్థ సాగగలదన్న విశ్వాసమే ఇలాంటి డిమాండ్లను ముందుకు తీసుకు వస్తున్నది. రూజ్వెల్ట్‌కు ముందు అమెరికాకు అధ్యక్షుడిగావున్న హెర్‌బెర్ట్‌ హూవర్‌ ఇలాంటి దృక్పథాన్నే కలిగివున్నాడు. హూవర్‌ చేపట్టిన విధానం పెనుమాంద్యానికి దారి తీసింది.


చైనావంటి దేశాలు స్వేచ్ఛా మార్కెట్లను అడ్డుకుంటున్నాయని అమెరికా ఆర్థిక మంత్రి టిమ్‌ గీత్నర్‌ ఆరోపించాడు. స్వేచ్ఛా మార్కెట్‌ను చైనా అనుమతించేటట్లయితే అది చైనాతో సహా అందరికీ ప్రయోజనకారిగా ఉంటుందని ఆయన చెప్పారు. చైనా కరెన్సీ విలువ పెరిగినట్లయితే అదేమీ ఆందోళనకరం కాదని ఆయన చెప్పుకొచ్చారు. పైగా దానివల్ల నిరుద్యోగం తగ్గుతుందని పేర్కొన్నారు. చైనా కరెన్సీ విలువను పెంచాలని కోరటంలో అసలు ఆంతర్యం వేరే వున్నది. అలాంటి పెరుగుదల చైనాలో నిరుద్యోగానికి దారితీయగలదన్న సంగతి వారికి తెలుసు. ప్రభుత్వ వ్యయం తగ్గించే దిశలో చైనా నడవాలన్నదే వారి ఉద్దేశం.


పురాతన కాలంలో వలస దేశాలలో పరిశ్రమలు నెలకొనకుండా చేసి పెట్టుబడిదారీ దేశాలు లాభపడిన మార్గంలోనే ఇప్పుడు కూడా చైనా తదితర అభివృద్ధి చెందుతున్న దేశాల ప్రయోజనాలను బలిపెట్టి అమెరికా తదితర దేశాలు లాభపడాలన్నదే ద్రవ్యపెట్టుబడుల, మితవాద శక్తుల అభిప్రాయంగా ఉన్నది. మార్కెట్లు పనిచేస్తే నిరుద్యోగం అంతమవుతుందన్న నిరర్థక వాదనల ముసుగులో పై అభిప్రాయాలను ముందుకు తీసుకు వస్తున్నారు. కొత్తగా ఎదుగుతున్న వర్ధమాన దేశాల విషయంలో సంపన్న దేశాలు అనుసరిస్తున్న ఈ విధానం పక్కవాడి నెత్తిన చేయిపెట్టే సిద్ధాంతం మినహా మరేమీకాదు.


ప్రపంచ డిమాండు స్థాయి పెరిగే సూచనలు కనిపించక పోవటంతో పై వాదనలను ముందుకు తెస్తున్నారు. అగ్రగామి పెట్టుబడిదారీ దేశంగా ఉన్న అమెరికా ప్రస్తుత పరిస్థితిలో నాయకత్వం వహించగలిగిన స్ధితిలో లేదు. ఎందుకంటే అది ఏమాత్రం విస్తరణ కార్యక్రమాలు చేపట్టినా దాని కరెంటు ఖాతా లోటు పెరిగి పోతుంది. ప్రపంచానికి నేతృత్వం వహించే స్ధాయికి చైనావంటి దేశాలు ఇంకా ఎదగలేదు. నానాటికీ పెరుగుతున్న ప్రపంచ డిమాండు అవసరాలను తీర్చటానికిగాను పలు దేశాలు కలసి సమన్వయంతో వ్యవహరించటానికి అంతర్జాతీయ ద్రవ్య పెట్టుబడిదారులు సుముఖంగా లేరు. ప్రభుత్వ జోక్యాన్ని వీరెంతమాత్రం సహించలేకపోతున్నారు. కనుకనే పక్కవాడి నెత్తిన చేతులు పెట్టే సిద్ధాంతాన్ని వీరు చేపడుతున్నారు. సంక్షోభం నుంచి బయటపడేందుకే ఈనాడు కరెన్సీ యుద్ధాలు సాగుతున్నాయి. ప్రస్తుత స్తంభన పెట్టుబడిదారీ విధానాల పుణ్యమే. పైగా ఈ స్థితిని అది మరింత తీవ్రతరం చేస్తున్నది. 

Article from prajasakti written By Prabatpatnayak

నోబెల్‌ దుర్వినియోగం

నోబెల్‌ శాంతి బహుమతిని మరోసారి దుర్వినియోగం చేశారు. చైనా సోషలిస్టు వ్యవస్థను కూలదోసేందుకు కుట్రచేసిన నేరగాళ్లలో ఒకడైన లియూ జియావొబోకు 2010 శాంతి బహుమతిని ప్రకటించారు. సహజంగానే ఈ నిర్ణయంపై చైనా ఆగ్రహం ప్రకటించింది. బహుమతి ప్రకటించారు గనుక లియూను జైలు నుంచి విడుదల చేయాలని అమెరికా అధ్యక్షుడు ఒబామా డిమాండ్‌ చేశాడు. రెండవసారి కూడా కొనసాగాలని వాంఛిస్తున్న ఐరాస ప్రధాన కార్యదర్శి బాన్‌కీ మూన్‌ ప్రపంచంలో మానవహక్కుల ఆచరణ మెరుగుపడాలని ప్రపంచంలో పెరుగుతున్న ఏకాభిప్రాయానికి ఈ బహుమతి నిదర్శనం అని పరోక్షంగా ప్రశంసించారు. సరిగ్గా ఈ సమయంలోనే ఇజ్రాయెల్‌ 1976 నోబెల్‌ శాంతి బహుమతి గ్రహీత మెయిరెడ్‌ మాగైర్‌ను పాలస్తీనా ప్రాంతంలోకి వెళ్లటం చట్టవిరుద్ధమంటూ బలవంతంగా విమానం ఎక్కించి పదేళ్లదాకా రావటానికి వీల్లేదంటూ దేశం నుంచి వెళ్లగొట్టారు.

చైనా మానవహక్కులు,ప్రజాస్వామ్యం గురించి మాట్లాడేవారు దీన్నేమంటారు?. మెయిరెడ్‌ చేసిన నేరం ఏమిటి? పాలస్తీనియన్లకు సంఘీభావం తెలిపేందుకు ప్రయత్నించటం తప్ప ఇజ్రాయెల్‌ వ్యవస్థను కూలదోయటానికి ప్రయత్నించలేదే? కానీ లియూ చేసిందేమిటి? విద్యార్థుల ఉద్యమం పేరుతో తిరుగుబాటును రెచ్చగొట్టి సోషలిస్టు వ్యవస్థను కూలదోసేందుకు కుట్ర చేశాడు. సోషలిస్టు, కమ్యూనిస్టు వ్యతిరేకులకు బహుమతులు ప్రకటించి కమ్యూనిజానికి వ్యతిరేకంగా ప్రచారం చేయటం ఇదే కొత్తగా కాదు. సోవియట్‌ యూనియన్‌ ఉనికిలో ఉన్న సమయంలో ఆ వ్యవస్థకు వ్యతిరేకంగా తయారైన రచయిత బోరిస్‌ పాస్టర్‌నాక్‌ను 1958వ సంవత్సరానికిగాను నోబెల్‌ పురస్కారానికి ఎంపిక చేశారు. మూడు దశాబ్దాల తరువాత పాస్టర్‌నాక్‌ కుమారుడికి దానిని అందచేశారు.

ఆల్‌ఫ్రెడ్‌ నోబెల్‌ గనుక ఇప్పుడు బ్రతికి ఉంటే తాను ఏర్పాటు చేసిన శాంతి బహుమతిని ఇలా దుర్వినియోగం చేయడాన్ని అనుమతించేవాడా? రెండు దేశాల మధ్య శాంతికి చేసే కృషికి శాంతి బహుమతి ఇవ్వాలని తన వీలునామాలో రాశాడు. బహుమతి నిర్ణేతలు తమ అతి తెలివితేటలను జోడించి ఇతరులకు ఇవ్వకూడదని రాయలేదుగా అంటూ దానికి వక్రభాష్యాలు చెబుతున్నారు. సామ్రాజ్యవాదులు నోబెల్‌ బహుమతిని కూడా ఒక అస్త్రంగా వాడుకోవటం 1906లో నాటి అమెరికా అధ్యక్షుడు రూజ్‌వెల్ట్‌ను ఎంపిక చేయటంతోనే ప్రారంభమైంది. ఆయనకు ఎందుకిచ్చారంటే ఆ ఏడాడే స్వీడన్‌ నుంచి విడిపోయిన నార్వేకు ఎవరో ఒక పెద్ద దిక్కు అండగా ఉండాలని రూజ్వెల్టుకు ఇచ్చామని నిర్ణేతలు తరువాత వెల్లడించారు. గతేడాది తనకు ప్రకటించిన శాంతి బహుమతి గురించి స్వయంగా ఒబామాయే దిగ్భ్రాంతి చెందారు. తనకింకా ఆ అర్హత రాలేదని చెప్పుకోవాల్సి వచ్చింది.

లియూ వంటి కమ్యూనిస్టు వ్యతిరేకులకు ప్రకటించటం వెనుక రాజకీయం గురించి చెప్పనవసరం లేదు. దుర్మార్గులకు నాయకత్వం వహించిన వారికీ, ప్రజల పక్షాన వారిని ఎదిరించిన నాయకులనూ ఒకే గాటన కట్టటం కూడా నోబెల్‌ కమిటీ నిర్వాకాలలో కొన్ని. వియత్నాంపై దురాక్రమణ, సర్వనాశనం చేసిన అమెరికా రక్షణ మంత్రి హెన్రీ కిసింజర్‌, వియత్నాం కమ్యూనిస్టుపార్టీ నాయకుడు లీ డక్‌ తోకు, పాలస్తీనా ఆక్రమణ నాయకుడు యిత్జిక్‌ రాబిన్‌, పాలస్తీనా విమోచన నాయకుడు యాసర్‌ అరాఫత్‌కు ఉమ్మడిగా బహుమతులు ప్రకటించిన ఉదంతాలు తెలిసిందే. లీ డక్‌ బహుమతిని తిరస్కరించటంతో కిసింజర్‌ కూడా దానిని తీసుకొనేందుకు సిగ్గుపడ్డాడు.నోబెల్‌ కమిటీ మరొక ప్రహసనం ఏమంటే 2007 అమెరికా ఉపాధ్యక్షుడు అల్‌గోర్‌కు వాతావరణ మార్పులపై చైతన్యం కలిగించినందుకు శాంతి అవార్డును ప్రకటించారు.

సామ్రాజ్యవాదులు తమతో పాటు, తమకు తొత్తులుగా మారిన కమ్యూనిస్టు వ్యతిరేకులకు అవార్డులు ఇప్పించుకుంటారు. తమను వ్యతిరేకించిన వారి పేర్లను ఎవరైనా ప్రతిపాదించినా రాకుండా అడ్డుకుంటారు. మన జాతిపితగా పరిగణించే మహాత్మాగాంధీ విషయంలో అదే జరిగింది. ఆయనకు ఆ బహుమతి ఇవ్వాలని 1937,38,39, 1947,48 సంవత్సరాలలో ప్రతిపాదించారు. ఆయనకు ఎందుకు నిరాకరించారో ఇంతవరకు కారణాలు బయటకురాలేదు. కానీ ఆయన మరణించిన పదేళ్ల తరువాత అరెరె బహుమతి ఇవ్వాల్సిన పెద్దమనిషిని మరిచిపోయామంటూ కమిటీ మొసలి కన్నీరు కార్చింది, పోనీ మరణానంతర అవార్డు ఇద్దామా అంటే బతికున్నవారికే ఇవ్వాలని నిబంధనలని సాకు చెప్పారు. కానీ అదే కమిటీ వాటన్నింటినీ పక్కనపెట్టి 1961లో స్కాండినేవియాకు చెందిన డాగ్‌ హామర్‌ష్కోజోల్‌కు మరణాంతరం ప్రకటించారు. సామ్రాజ్యవాదులతో పాటు వారి ప్రతినిధిగా ఉన్న ప్రపంచబ్యాంకు కూడా అవార్డులను ఇప్పించుకోవటంలో ప్రభావం చూపుతోంది. రాష్ట్రంలో ఏదో ఒక చోట మైక్రో ఫైనాన్స్‌ పిండారీల దౌర్జన్యం, దారుణాలకు గురికాని వారు లేరంటే అతిశయోక్తి కాదు. అలాంటి మైక్రోఫైనాన్స్‌, గ్రామీణబ్యాంకు పద్దతిని రూపొందించిన ఒకప్పటి ప్రపంచబ్యాంకు అధికారి బంగ్లాదేశ్‌కు చెందిన మహమ్మద్‌ యూనస్‌కు కూడా నోబెల్‌ బహుమతి వచ్చింది. ఆసంస్థలు వసూలు చేస్తున్న అధికవడ్డీ గురించి ఆ పెద్దమనిషి ఇటీవల నెత్తీనోరు బాదుకున్నాడు.

నోబెల్‌ కమిటీ నిర్ణయాలు ఒక్క శాంతి బహుమతి విషయంలోనే అనుకుంటే పొరపాటు. 1923నే ఔషధాలపై జరిపిన కెనడా శాస్త్రవేత్త బాంటింగ్‌, ఆయన జూనియర్‌ చార్లెస్‌ బెస్ట్‌కు ఇవ్వాల్సిన అవార్డును వారి పరిశోధనను పర్యవేక్షించాడనే పేరుతో బాంటింగ్‌తో కలిపి జాన్‌ మెక్‌లోడ్‌కు ప్రకటించారు. చైనా ప్రజావ్యతిరేకి లియూ విషయానికి వస్తే గత రెండు సంవత్సరాలలో అమెరికా ఇతర ధనిక దేశాలు అటు ఆర్థిక రంగంలోనూ ఇటు రాజకీయ, మిలిటరీ రంగాలలోనూ తీవ్ర ఎదురుదెబ్బలు తింటున్నాయి. ఆర్థికంగా చైనా ప్రపంచ మాంద్యం నుంచి తప్పించుకోవటమే కాదు, అమెరికా తరువాత సంపదలో రెండవ పెద్ద దేశంగా ఉన్న జపాన్‌ను వెనక్కు నెడుతోంది. రాజకీయంగా అటు లాటిన్‌ అమెరికాలోనూ ఇటు తూర్పు ఆసియాలోనూ ప్రభావం చూపుతోంది. ఆఫ్రికన్‌ దేశాలతో సంబంధాలను రోజురోజుకూ మెరుగుపరచుకుంటోంది. తన కరెన్సీ విలువను పెంచాలన్న ధనిక దేశాల వత్తిడిని చైనా తోసి పుచ్చింది. ఇదే సమయంలో పెట్టుబడిదారీ దేశాలు రోజురోజుకీ మరింత సంక్షోభంలో కూరుకుపోతున్నాయి. చైనాపై అమెరికా అమ్ములపొదిలోని మానవహక్కుల అస్త్రాన్ని గతంలో అనేకసార్లు ప్రయోగించినా తుస్సుమంది. ఇప్పుడు లియూ అనే శిఖండిని అడ్డుపెట్టుకొని మరోసారి అదే దాడి చేసింది. నోబెల్‌ ఆశయాలను నోబెల్‌ కమిటి ఉప్పు పాతర వేస్తోంది. సామ్రాజ్యవాద శక్తులకు నిస్సిగ్గుగా ఊడిగం చేస్తోంది.