A Silent Attack, but Not a Subtle One Stuxnet Viruse

The Stuxnet worm was no different.

The most striking aspect of the fast-spreading malicious computer program — which has turned up in industrial programs around the world and which Iran said had appeared in the computers of workers in its nuclear project — may not have been how sophisticated it was, but rather how sloppy its creators were in letting a specifically aimed attack scatter randomly around the globe.

The malware was so skillfully designed that computer security specialists who have examined it were almost certain it had been created by a government and is a prime example of clandestine digital warfare. While there have been suspicions of other government uses of computer worms and viruses, Stuxnet is the first to go after industrial systems. But unlike those other attacks, this bit of malware did not stay invisible.

If Stuxnet is the latest example of what a government organization can do, it contains some glaring shortcomings. The program was splattered on thousands of computer systems around the world, and much of its impact has been on those systems, rather than on what appears to have been its intended target, Iranian equipment. Computer security specialists are also puzzled by why it was created to spread so widely.

Global alarm over the deadly computer worm has come many months after the program was suspected of stealthily entering an Iranian nuclear enrichment plant, perhaps carried on a U.S.B. memory drive containing the malware.

Computer security specialists have speculated that once inside the factory and within the software that controls equipment, the worm reprogrammed centrifuges made by a specific company, Siemens, to make them fail in a way that would be virtually undetectable. Whether the program achieved its goal is not known.

Much speculation about the target has focused on the Iran nuclear plant at Natanz. In mid-July the Wikileaks Web site reported that it had learned of a serious nuclear accident at the plant. But international nuclear inspectors say no evidence of one exists.

The timing is intriguing because a time stamp found in the Stuxnet program says it was created in January, suggesting that any digital attack took place long before it was identified and began to attract global attention.

The head of the Bushehr nuclear plant in Iran said Sunday that the worm had affected only the personal computers of staff members, Reuters reported. Western nations say they do not believe Bushehr is being used to develop nuclear weapons. Citing the state-run newspaper Iran Daily, Reuters reported that Iran’s telecommunications minister, Reza Taghipour, said the worm had not penetrated or caused “serious damage to government systems.”

Siemens has said that the worm was found in only 15 plants around the world using its equipment and that no factory’s operations were affected. But now the malware not only is detectable, but also is continuing to spread through computer systems around the world through the Internet.

It is also raising fear of dangerous proliferation. Stuxnet has laid bare significant vulnerabilities in industrial control systems. The program is being examined for clues not only by the world’s computer security companies, but also by intelligence agencies and countless hackers.

“Proliferation is a real problem, and no country is prepared to deal with it,” said Melissa Hathaway, a former United States national cybersecurity coordinator. The widespread availability of the attack techniques revealed by the software has set off alarms among industrial control specialists, she said: “All of these guys are scared to death. We have about 90 days to fix this before some hacker begins using it.”

The ability of Stuxnet to infiltrate these systems will “require a complete reassessment” of security systems and processes, starting with federal technology standards and nuclear regulations, said Joe Weiss, a specialist in the security of industrial control systems who is managing partner at Applied Control Solutions in Cupertino, Calif.

One big question is why its creators let the software spread widely, giving up many of its secrets in the process.

One possibility is that they simply did not care. Their government may have been so eager to stop the Iranian nuclear program that the urgency of the attack trumped the tradecraft techniques that traditionally do not leave fingerprints, digital or otherwise.

While much has been made in the news media of the sophistication of Stuxnet, it is likely that there have been many other attacks of similar or even greater sophistication by intelligence agencies from many countries in the past. What sets this one apart is that it became highly visible.

Security specialists contrast Stuxnet with an intrusion discovered in the Greek cellphone network in March 2005. It also displayed a level of skill that only the intelligence agency of some foreign power would have.

A two-year investigation by the Greek government found an extremely sophisticated Trojan horse program that had been hidden by someone who was able to modify and then insert 29 secret programs into each of four telephone switching computers.

The spy system came apart only when a software upgrade provided by the manufacturer led to some text messages, sent from the system of another cellphone operator, being undelivered. The level of skill needed to pull off the operation and the targets strongly indicated that the culprit was a government. An even more remarkable set of events surrounded the 2007 Israeli Air Force attack on what was suspected of being a Syrian nuclear reactor under construction.

Accounts of the event initially indicated that sophisticated jamming technology had been used to blind the radar so Israeli aircraft went unnoticed. Last December, however, a report in an American technical publication, IEEE Spectrum, cited a European industry source as raising the possibility that the Israelis had used a built-in kill switch to shut down the radar.

A former member of the United States intelligence community said that the attack had been the work of Israel’s equivalent of America’s National Security Agency, known as Unit 8200.

But if the attack was based on a worm or a virus, there was never a smoking gun like Stuxnet.

Article took from this Site click here to go to that site
for references goto this sites http://blogs.forbes.com/firewall/2010/09/28/reality-check-is-stuxnets-iran-connection-the-new-iraqi-wmd/

సెప్టెంబరు17 చరిత్రకు వక్రభాష్యాలు

జమిందారీ దోపిడీకి, వెట్టిచాకిరీకి, నైజాం నిరంకుశ రాచరికానికి వ్యతిరేకంగా ప్రారంభమైన రైతాంగ సాయుధ పోరాటమే హిందూ, ముస్లిం పేదలను ఐక్యంగా నడిపింది. కులమత భేదాలకు అతీతంగా పోరాట యోధులు రక్తతర్పణ చేశారు. ఇప్పుడు సమస్య విలీనమా, లేక విమోచనా అన్నది కాదు. నాటి పోరాట కర్తవ్యాలు ఇంకా పూర్తి కాలేదు. చర్చ జరగవల్సిందీ, ఉద్యమించవలసిందీ వాటి గురించే. తెలంగాణా సాయుధ రైతాంగ పోరాట వార్షికోత్సవ సందర్భంగా గతాన్ని స్మరించుకునేది ఇందుకోసమే.
సెప్టెంబర్‌ 17 మరోసారి చర్చనీయాంశమైంది. విలీనమా? విమోచనా? విద్రోహమా? అంటూ కొన్ని రాజకీయ పార్టీలు కూడా చర్చోపచర్చలు చేస్తున్నాయి. అందరూ తెలంగాణా గురించే మాట్లాడుతున్నారు. ఏ తెలంగాణ గురించి అన్నదే అసలు సమస్య. ఈ చర్చోపచర్చల్లో, అసలైన సమస్యలు మరుగున పడుతున్నాయి. ఆంధ్రమహాసభ, కమ్యూనిస్టుల పాత్ర, విశాలాంధ్రలో ప్రజారాజ్యం నినాదం గురించి ఎవరికి తోచిన రాతలు వారు రాస్తున్నారు. ప్రత్యేక తెలంగాణ, సమైక్య రాష్ట్రం గురించి వివాదాలు కొనసాగుతున్న నేపథ్యంలో ఈ చర్చకు ప్రాధాన్యత ఏర్పడింది. వేరు తెలంగాణ గురించి ఎవరి అభిప్రాయాలు వారికి ఉండవచ్చు. కాని వీరతెలంగాణ సాయుధ రైతాంగ పోరాట నేపథ్యం, దాని పునాదులు, తీరుతెన్నులు వేరు. వీరతెలంగాణ పోరాటాన్ని, వేరు తెలంగాణ చర్చను, కలగాపులగం చేయటం సమంజసం కాదు. చరిత్రను చరిత్రగా చూడాలి.


వీర తెలంగాణ విప్లవ పోరాటం చారిత్రాత్మకమైనది. మధ్య యుగాల నాటి అణచివేతపై ప్రజా తిరుగుబాటు. దేశంలోనే అతిపెద్దదైన హైదరాబాద్‌ సంస్థానంలో దేశ్‌ముఖ్‌లు, జాగీర్దార్లు, జమిందార్ల నిరంకుశ ఫ్యూడల్‌ దోపిడీకి హద్దుల్లేవు. ముందు జమిందార్లు, జాగీర్దార్ల భూముల్లో దున్నిన తరువాతనే రైతాంగం తమ భూమి దున్నుకోవాలి. చేతివృత్తిదార్లు తమ ఉత్పత్తులను వీరికి ఉచితంగా కట్టబెట్టాలి. వీరి కుటుంబాలలో ఉత్సవాల సందర్భంగా గొర్రెలు, మేకలు, కోళ్ళు ఉచితంగా ముట్టజెప్పాలి. ఇవన్నీ ప్రభుత్వానికి చెల్లించాల్సిన శిస్తుకు అదనం. జమిందార్ల బిడ్డలను అత్తవారింటికి పంపేటపుడు, వారికి తోడు అత్తవారింట చాకిరి చేయడానికి దళిత బాలికలను పంపించేవారు. జమిందార్లు, అధికారుల ఇండ్లలోనూ, కార్యాలయాల్లోనూ వెట్టిచాకిరీకి, గ్రామంలో కుటుంబానికి ఒకరు చొప్పున పంపాలి. ఈ ఫ్యూడల్‌ దోపిడీికి, వెట్టిచాకిరీకి, దౌర్జన్యాలకు వ్యతిరేకంగా ఉప్పొంగిన తిరుగుబాటే తెలంగాణ సాయుధ రైతాంగ పోరాటం.


ఈ పోరాటంలో తొలి అమరుడు బందగీ. ఆయనను 1941 జూలై 17న భూస్వామ్య గూండాలు హత్యచేశారు. సంఘం కార్యకర్త (ఆంధ్రమహాసభను సంఘం అని పిలిచేవారు) ఐలమ్మ భూమిమీద పంటను కాజేయడానికి వచ్చిన దేశ్‌ముఖ్‌ల గూండాలను రైతాంగం తరిమికొట్టింది. ఐలమ్మ పంటకు రక్షణ కల్పించింది. ఈ అవమాన భారాన్ని తట్టుకోలేని దేశ్‌ముఖ్‌ల గూండాలు 1946 జూలై 4న దొడ్డి కొమరయ్యను పొట్టన పెట్టుకున్నారు. దానితో అగ్గి రగిలింది. క్రమంగా తిరుగుబాటు సాయుధ రూపం దాల్చింది.


1928లోనే మాడపాటి హనుమంతరావు నాయకత్వంలో ఆంధ్రమహాసభ ప్రారంభమైంది. 1934లో కమ్యూనిస్టు పార్టీ ఆంధ్రలో ఆవిర్భవించింది. 1940 నాటికే నైజాంలో ఆంధ్రమహాసభను సమైక్య ప్రజాసంస్థగా, నైజాం వ్యతిరేక ప్రజాశక్తుల వేదికగా కమ్యూనిస్టు పార్టీ రూపొందించింది. ఫ్యూడల్‌ వ్యతిరేక, నైజాం వ్యతిరేక పోరాటం నడిపింది కమ్యూనిస్టు పార్టీ. జమిందార్ల దౌర్జన్యాలు, నైజాం సైన్యాల అణచివేత, రజాకార్ల (వాలంటీర్ల పేరుతో ఏర్పడిన నిజాం ప్రైవేటు సైన్యం) దాడులను ఎదిరించి సాగిన సుదీర్ఘ పోరాటమది. ఈ క్రమంలోనే 1946లో విశాలాంధ్రలో ప్రజారాజ్యం కోసం పుచ్చలపల్లి సుందరయ్య పిలుపునిచ్చారు. 1947 ఆగస్టు 15న దేశానికి స్వాతంత్య్రం ప్రకటించినప్పటికీి, హైదరాబాద్‌ సంస్థానం భారతదేశంలో విలీనం కావడానికి నిరాకరించింది. నైజాం సర్కారుకు వ్యతిరేకంగా సాయుధ రైతాంగ పోరాటం కొనసాగింది.


స్వాతంత్య్రోద్యమకాలంలో, హైదరాబాద్‌ వంటి సంస్థానాలకు వ్యతిరేకంగా పోరాటానికి కాంగ్రెస్‌ సిద్ధపడలేదు. స్వాతంత్య్రానంతరం కూడా నైజాంతో సహా సంస్థానాధీóశులతో రాజీకే సిద్ధపడింది. నైజాం సర్కారు స్వతంత్ర రాజ్యంగా కొనసాగడానికి కేంద్ర కాంగ్రెసు ప్రభుత్వం అంగీకరించింది. కమ్యూనిస్టుపార్టీ నేతృతంలో సాగిన సాయుధ రైతాంగ పోరాటం మాత్రం అసఫ్‌జాహీ వంశపు మధ్యయుగాల నాటి రాచరిక పాలన పునాదులను కుదిపేసింది. నైజాం సర్కారు కూలిపోవడం తథ్యం అని తేెలిపోయింది. అదే జరిగితే ఈ ప్రాంతమంతా కమ్యూనిస్టుల అధిపత్యం కిందకు వస్తుంది. అది గమనించిన నెహ్రూ ప్రభుత్వం, గోల్కొండ ఖిల్లా పునాదులు కదులుతున్న సమయంలో, 1948 సెప్టెంబర్‌ 13న యూనియన్‌ సైన్యాలను రంగంలోకి దించింది. అందుకే నాలుగు రోజులు తిరగకుండానే, ఏ ప్రతిఘటన లేకుండానే సెప్టెంబర్‌ 17న నైజాం సర్కార్‌ లొంగిపోయింది.


నిజాం లొంగిపోయిన మరుక్షణం, ఆ ప్రజాకంటకుడైన రాజునే రాజ ప్రముఖ్‌గా నెహ్రూ ప్రభుత్వం నియమించిన విషయం మరువలేం. ఏడాదికి 50లక్షలు నష్ట పరిహారంగానూ, మరో 50లక్షల రూపాయలు రాజ భరణాలుగానూ ముట్టజెప్పింది. గ్రామాల నుండి పారిపోయిన జమిందార్లు, జాగీర్దార్లు, షేర్వాణీలు విడిచి ఖద్దరు బట్టలు, తెల్ల టోపీిలతో మళ్లీ గ్రామాలకు చేరుకోడానికి, పేదల అధీóనంలో ఉన్న భూములను తిరిగి స్వాధీóనం చేసుకునేందుకు నెహ్రూ సైన్యాలు అండగా నిలిచాయి. ప్రతిఘటించిన రైతాంగం పైన భయంకరంగా దాడులు చేశాయి. ఈ పరిస్థితులలో సుదీర్ఘపోరాటంలో సాధించుకున్న భూములు, ఇతర హక్కుల పరిరక్షణ కోసం కమ్యూనిస్టుపార్టీ నాయకత్వంలో రైతాంగం సాయుధ పోరాటం కొనసాగించక తప్పలేదు. 1951 అక్టోబర్‌ 21 వరకు ఈ పోరాటం సాగింది.


భూమి కోసం, భుక్తికోసం సాగిన ఈ పోరాటంలో 6వేల మంది ప్రాణాలొడ్డారు. 10వేల మంది కమ్యూనిస్టులు, ప్రజాపోరాటయోధులు మూడు, నాలుగు సంవత్సరాల పాటు నిర్బంధ శిబిరాలలో, జైళ్ళలో మగ్గవలసి వచ్చింది. 50వేల మంది పోలీస్‌ క్యాంప్‌లలోనూ, మిలటరి క్యాంప్‌లలోనూ వారాలు, నెలలతరబడి చిత్రహింసలకు గురయ్యారు. గ్రామాల్లో లక్షలాది ప్రజల మీద దాడులు చేశారు. ఆస్తులు లూటీ చేశారు. మహిళలను మానభంగాలకు, అవమానాలకు గురిచేశారు. నెహ్రూ సైన్యాలు రాక ముందు 1,500 మంది మరణిస్తే, అవి చేరిన తరువాత మరో 2,500 మంది ప్రత్యక్షంగా వారి తుపాకులకు బలయ్యారు. మరో 2వేల మంది కాన్‌సన్‌ట్రేషన్‌ క్యాంప్‌లలో తనువు చాలించారంటే, నెహ్రూ సైన్యాలు ఎవరిమీద యుద్ధానికి వచ్చాయో అర్థ్ధం చేసుకోవచ్చు. కాశ్మీర్‌ సంస్థానం విలీనం సందర్భంగా పాకిస్తాన్‌తో జరిగిన యుద్ధంలో కేంద్రం ఎంత ఖర్చు చేసిందో, ఇక్కడ సాయుధ రైతాంగ పోరాటాన్ని అణచడానికి కూడా అంత ఖర్చు చేసింది.


ఈ సాయుధ రైతాంగ పోరాటంలో 10వేల మంది గ్రామదళ సభ్యులు, 2వేల మంది గెరిల్లాదళ సభ్యులతో కూడిన ప్రజాసైన్యం పాల్గొన్నది. 16వేల చ.మైళ్ళ భూభాగంలో ప్రజారాజ్యం స్థాపించింది. 10 లక్షల ఎకరాల భూమి పంచింది. 3వేలగ్రామ రాజ్యాలను ఏర్పాటుచేసింది. బేదఖళ్లు నిలిచిపోయాయి. వెట్టిచాకిరి రద్దు చేశారు. వడ్డీ భారాల నుంచి పేద రైతులకు విముక్తి కల్పించారు. వ్యవసాయ కార్మికుల కనీస వేతనాలు అమలు జరిపారు. ప్రజాకంటక అటవీ అధికారులను తరిమివేసి గిరిజనులను కాపాడారు. ఈ పోరాటంలో పురుషులతో సమానంగా, మహిళలు తమ ప్రాణాలొడ్డి పోరాడారు. ఈ క్రమంలోనే మహిళలకు పురుషులతో సమాన హక్కులు గ్యారెంటీ చేయబడ్డాయి. కుల,మత భేదాలను మరిచి పేదలంతా సమైక్యంగా అగ్రకుల భూస్వాముల దురహంకారంపై తిరగబడ్డారు. గ్రామరాజ్యాల్లో అందరూ సమానంగా గుర్తింపు పొందారు. ఈ పోరాట ఫలితంగానే భూమి సమస్య దేశ ఎజెండా మీదకు వచ్చింది. కేంద్ర ప్రభుత్వం కూడా భూసంస్కరణల చట్టం, కౌల్దారి రక్షణచట్టం చేయవలసి వచ్చింది. రాష్ట్రాల పునర్వ్యవస్థీకరణకు, భాషా ప్రయుక్త రాష్ట్రాల ఏర్పాటుకు కూడా ఈ పోరాటం మార్గం సుగమం చేసింది.
హైదరాబాద్‌ సంస్థానం ఇండియన్‌ యూనియన్‌లో విలీనం కావటంతో, మరాఠీ మాట్లాడే ఐదు జిల్లాలు మహారాష్ట్రలోను, కన్నడం మాట్లాడే 3జిల్లాలు కర్ణాటకలోను విలీనం చేశారు. దీనితో మద్రాసు నుండి ఆంధ్రప్రాంతాన్ని వేరు చేయాలన్న ఉద్యమం ఊపందుకున్నది. పొట్టి శ్రీరాములు మరణానంతరం ఆంధ్రరాష్ట్రం అవతరించింది. 1892లో పుట్టిన ఆర్యసమాజ్‌ కానీ, 1927లో పుట్టిన ఇత్తెహాద్‌ ఉల్‌ ముస్లిమీన్‌ కాని, హిందూ-ముస్లిం సామాన్య ప్రజల మధ్య వైషమ్యాలు పెంచడానికి ప్రయత్నించాయి. హుమ్నాబాద్‌, గుల్బర్గా, ఉద్గిర్‌, ధూల్‌పేట వంటి ప్రాంతాల్లో మత ఘర్షణలను రెచ్చగొట్టారు. జమిందారీ దోపిడీకి, వెట్టిచాకిరీకి, నైజాం నిరంకుశ రాచరికానికి వ్యతిరేకంగా ప్రారంభమైన రైతాంగ సాయుధ పోరాటమే హిందూ, ముస్లిం పేదలను ఐక్యంగా నడిపింది.


కులమత భేదాలకు అతీతంగా పోరాట యోధులు రక్తతర్పణ చేశారు. ఇప్పుడు సమస్య విలీనమా, లేక విమోచనా అన్నది కాదు. నాటి పోరాట కర్తవ్యాలు ఇంకా పూర్తి కాలేదు. చర్చ జరగవల్సిందీ, ఉద్యమించవలసిందీ వాటి గురించే. తెలంగాణా సాయుధ రైతాంగ పోరాట వార్షికోత్సవ సందర్భంగా గతాన్ని స్మరించుకునేది ఇందుకోసమే. సెప్టెంబర్‌ 17 విలీనం నిజమే, విమోచనా నిజమే. హైదరాబాద్‌ సంస్థానం ఇండియన్‌ యూనియన్‌లో విలీనం అయినది ఒక చారిత్రక వాస్తవం. నైజాం రాచరిక పాలన నుంచి విముక్తి పొంది ప్రజాస్వామ్య పాలనలో అడుగుపెట్టిందీ నిజమే. ముస్లిం రాజు నుండి హిందువులకు విమోచన కలిగించినట్లు చిత్రీకరిస్తూ మతం రంగు పులిమే వారు కొందరైతే, ప్రత్యేక తెలంగాణా వాదానికి ముడిపెట్టే వారు మరికొందరు. ఈ రెండు వాదనలు చరిత్రకు వక్ర భాష్యాలే.


ఇక విద్రోహ దినం అనటంలో అర్థంలేదు. నిజాం నిరంకుశ రాచరికం కూలిపోవడాన్ని సర్వత్రా హర్షించారు. తర్వాత కాలంలో కొందరు, ఈ సాయుధ పోరాటాన్ని 1951 అక్టోబరు తర్వాత కూడా కొనసాగించి వుండాల్సిందనే వాదనను ముందుకు తెచ్చారు. ఇక్కడి నుండి దేశం మొత్తాన్ని పెట్టుబడిదారీ, భూస్వామ్య పాలన నుండే విముక్తి చేయగలిగివుండే వారమని వీరి వాదన. కానీ వాస్తవ పరిస్థితులు, దేశంలో ప్రజలు అందుకు సిద్ధంగా లేరన్న వాస్తవం వీరికి ఆరు దశాబ్దాలు గడిచినా అర్థ్ధం కాలేదు. 1948లో కలకత్తాలో జరిగిన కమ్యూనిస్టు పార్టీ తీర్మానం, భారతదేశానికింకా స్వాతంత్య్రం రాలేదనే అంచనా ప్రకటించింది. అది కూడా సరైంది కాదని త్వరలోనే తేలిపోయింది. తెలంగాణా ప్రాంతంలో ఒకరిద్దరు నాయకులు, ఆనాటి హైదరాబాద్‌ స్టేట్‌ ఇండియన్‌ యూనియన్‌లో విలీనం చేయొద్దని ప్రకటించటంతో, వారి మీద కమ్యూనిస్టు పార్టీ విశాలాంధ్ర కమిటీి చర్య తీసుకున్నది. ఈ ఘటనలను కూడా, ఇప్పుడు కొందరు వక్రీకరించి తప్పుడు భాష్యం చెబుతున్నారు.


ఈ పోరాటం ఎజెండా పైకి తెచ్చిన భూమి సమస్య ఇంకా పరిష్కారం కాలేదు. కేంద్రం, కౌల్దారి చట్టం గురించి గాని, భూసంస్కరణ చట్టం గురించి గాని ముందుగానే ఊదరగొట్టి భూస్వాములు జాగ్రత్త పడడానికి తోడ్పడింది. కాపాడుకోగలిగినంత భూమిని భూస్వాములు అడ్డదారుల్లో సర్దుకున్న తరువాత కూడా 16,63,881 ఎకరాలు మిగులు భూమి ఉన్నట్లు డిక్లేరేషన్‌ ఇవ్వక తప్పలేదు. అయినా, నేటికీ అందులో మూడో వంతు కూడా పేదలకు పంచలేదు. ఇది కాక 17,35,000 ఎకరాల సాగుకు లాయకైన పడావు భూమి ఉన్నది. 16,90,000 ఎకరాల పచ్చిక బయళ్ళు, 6,92,500 ఎకరాల ఇతర భూములు కూడా పంచేందుకు అవకాశం ఉన్నదని కూడా తేలింది. ఇది కాక ఫారెస్టు, రెవెన్యూ శాఖల మధ్య వివాదాల్లో ఉన్న మరో 75 లక్షల ఎకరాల భూమి, మరో 3,75,000 ఎకరాల దేవాదాయ భూమి కూడ పంచేందుకు అవకాశం ఉన్నది. అయినా ప్రభుత్వం ఈ పని చేయడానికి సిద్ధ్దంగా లేదు. గత ఐదారు సంవత్సరాలలో పంచినట్లు చెప్పుకుంటున్న రాళ్ళురప్పల భూమి లెక్కిస్తే కూడా సుమారు 7లక్షల ఎకరాలకు మించలేదు. అది కూడా కాగితాలకే పరిమితమైంది. రాష్ట్ర ప్రభుత్వమే నియమించిన కోనేరు రంగారావు కమిటీ కూడా రాష్ట్రంలో భూమిలేని పేదలందరికీి భూమి పంచవచ్చునని తేల్చి చెప్పింది. రాష్ట్రంలో భూమిలేని వ్యవసాయ కూలీల సంఖ్య 1991లో ఒక కోటి 10లక్షలు ఉండగా, ఇపుడది సుమారు 2కోట్లకు చేరుకున్నది. అటవీ హక్కుల చట్ట ప్రకారం కూడా గిరిజనులకు, తరతరాలుగా సాగుచేసుకుంటున్న నిరుపేదలకు పంచదగిన భూమి 30లక్షల ఎకరాలు ఉన్నది. ఇందులో 80శాతం తెలంగాణలోనే ఉన్నది. ఇప్పటికీ ప్రభుత్వం గుర్తించింది 3లక్షల ఎకరాలు మాత్రమే. కౌలు సమస్య పరిష్కారం కాలేదు. వీటి పర్యవసానంగానే 2007లో, రాష్ట్రంలో మరోసారి 7మాసాల పాటు మహత్తర భూ పోరాటం సాగింది. ఇప్పటికీ కులవివక్ష అంతం కాలేదు. గిరిజనుల, వెనుకబడిన తరగతుల, మహిళల సామాజిక సమస్యలు పరిష్కారం కాలేదు. మిగిలి ఉన్న ఈ చారిత్రక కర్తవ్యం గురించి చర్చ జరగాలి. ప్రజల్లో చైతన్యం పెంచి, వారిని కర్తవ్యోన్ముఖులను చేయాలి.
Note:Article from prajasakti paper written  by Veeraiaha(CPM Party State Scerterail member)

BIRTH DAY CALUCULATOR

Hi Friends ,

Yesterday i read one article so iam sharing with you
Just try this for caluclating your Birth Date 

4 x Ur Birth Date

+ 13

x 25

- 200

+ Month u r born

x 2

- 40

x 50

+ last 2 digits of the Year u born

- 10500 = ??**

You get the Answer "??" = "Your Birth Date (DDMMYY)" 

I think this will intrests you..................

Illegal Mining Country Suffers Collateral Damage As well

AS we go to press, the central government’s rejection of the permission sought by the Aluminium giant Vedanta to mine bauxite in the Niyamgiri Hills of Orissa  has hit the headlines.  The central government had declared that Vedanta has seriously violated all the major laws like the Environment Protection Act, the Forest Conservation Act and the Forest Rights Act.  It has ordered a further investigation into the allegation that the bauxite currently being sourced by Vedanta from 14 Jharkhand mines comes from at least 11 that do not have a valid environmental clearance.  It is estimated  that if the clearance had been given,  in this instance, it would have led to the destruction of seven kilometers of forests that await inclusion in the Niyamgiri wildlife sanctuary.  This would also have dealt a devastating destruction of livelihood and habitation of the Dongaria Kondh  and Kutia Kondh tribal population who inhabit these forests.  

Notwithstanding the charges of `politicisation’ – one citing that this decision has come on the eve of Rahul Gandhi’s visit to the area to uphold the rights of the tribals, while another citing the fact that if such a permission was granted, then Anil Agarwal’s Vedanta would have outstripped Mukesh Ambani’s Reliance as the richest Indian – this  decision once again brings to the fore the crucial issue of the loot of our country’s mineral resources. 

The loot of our mineral resources, particularly illegal mining and illegal exports of such resources constitutes the worst case of `crony capitalism’ in India today.  Bellary and illegal iron ore exports have been figuring in the news for a long time now.   Worse is the fact that such loot of our mineral wealth is not confined to any one mineral or to any one state.   There is literally a  mine of information  in the answers given to parliamentary questions on the widespread loot of the country  through illegal mining and illegal exports in a  large number of states.  This represents a gigantic loot of the resources of our country. 

No country that aims to play an important global role can afford to permit such a loot.  The United States of America  does not today draw from its large oil reserves.  It imports nearly all its requirement of oil,  saving its own oil reserves for a future  possible emergency.  Similarly, our giant neighbour, China,  maintains its own mineral resources as a fall back option  when international resources dry up.  We, on the other hand, appear to be overactive in squandering our rich mineral resources that enormously profit a few people, mostly through sleaze. 

There is, thus, an urgent need for us to nationalise all mineral resources in our country and simultaneously ban all export of mineral resources from our country.  Those who wish to use our mineral resources are welcome  to set-up their production facilities in our country, thus adding value on our soil and providing employment to our people.  Our mineral wealth will, thus, expand our productive capacity.  This wealth cannot be allowed to be exported to other countries in order to increase their productive capacities at our cost.  This is precisely what is being allowed today that sustains the super profits generated by a few. 

The exposure of the Reddy Brothers  in Bellary is a revealing case in point.  The incumbent BJP chief minister of Karnataka,  in  a 21 page reply to some questions in the state assembly, said on July 10, 2010 that in the past seven years, more than 30 million tones of iron ore was illegally exported from the state of Karnataka alone.  At a conservative price of $ 150 per tonne, these illegal exports would value a staggering Rs 22,500 crore or more.  What is worse is the fact that  such loot has been happening through successive governments of different political parties in the state.  Investigations have shown that the entire administrative machinery, in one way or another,  is involved in facilitating such a loot. 

This issue of the loot of our mineral resources has implications that go beyond the domain of violation of law  and pecuniary gain.  To use the infamous US terminology, there is immense `collateral damage’ to the country. It has been estimated that over 1.6 lakh hectares of forest land have been diverted for mining.  With the levels of technology today, it is possible to recover our mineral wealth without  seriously damaging the environment.  Further, iron ore mining alone has used up 77 million tones of water in just one year, 2005-06. This water would have met the daily needs of nearly 3 million of our people who do not have potable water near their households or habitations. 

In 2006 alone, 1.84 billion tones of waste was dumped on the fertile land of our country due to such indiscriminate mining.  This adversely affects the fertility of our soil, and hence, agricultural productivity.  This is the `collateral damage’ that is taking place in terms of forest depletion, in terms of water that is being used up, which is a scarce resource in many parts of our country, in terms of dumping of waste on arable and fertile land  reducing the production of foodgrains. 

This is not all.  The collateral damage extends to negatively influencing our polity and democracy.  The ill-earned money  through illegal mining is vastly influencing the politics and government formations in various states of the country with Karnataka being the most glaring example.  The large-scale use of this ill-gotten money during elections  is distorting our parliamentary democracy  by forcing people not to vote on the basis of the policies of different political parties, but on the basis of the amount of money that they distribute to buy votes.  These expenditures put to shame the ceiling on electoral expenses put by the Election Commission. 

Further, the mapping of the areas of growing Maoist violence clearly shows that these are areas  that are rich in mineral deposits and areas predominantly inhabited by our tribal brothers and sisters.  The mining activities leading to large-scale displacement of tribal population in complete violation of the law of the land generates discontent that feeds the  political project of Maoist violence.  Thus, there is also a collateral damage in terms of strengthening those political forces which are completely opposed  and antithetical to the system of parliamentary democracy in our country. 

The issue of safeguarding our country’s rich mineral resources is no longer an issue of only preventing the loot of our precious resources or to bring to book the culprits who are making enormously huge profits  through illegal means. It is an issue of protecting our environment, our scarce resources, our democracy and our polity.  It is an issue of safeguarding the modern Indian Republic. 

In the 60^th anniversary of our Republic, we need to take the bold step of nationalising all our mineral resources and banning of the export of these resources.  In the interest of modern India and the welfare of our people, sufficient pressure must be brought upon the central government, through popular mobilisations, to undertake such a course. 

Editorial From:Pepoles Democracy.